घाबरू कशाला काळास म्हणते लेखणी कापे कडे राहुनी काळासवे लंबकापरी आंदोले मागे पुढे पाहता ती मान वेळावुनी मागे थबकतो काळही मुग्ध होतो पाहून कृष्ण तिचिया अधरी ग बासरी लेखणीच शिकवते नवी भाषा खुल्या वर्तमानाला आणते भानावरी भूतकाळास फोडते भविष्याला आजमावे शक्ती अणुकणांतील ना राहते गाफील चौफेर फिरे दाही दिशात पण हातात नाही ढाल घुसमटता ऊर…

कोण काय म्हणेल कशास चिंता करिशी कवयित्री कवित्वाचा दागिना तुला लाभला झळाळणारा खरा हृदयातुनी तुझ्या वाहे प्रेमाचा खळाळणारा झरा काव्यातुनी उधळशी हिरे मोती नाही कुठे तू उणी राहू केतू ग्रहांची तुला ना पीडा तुला न वक्री शनी शिडीविना पोचतेस तारांगणी उडोनी पंखाविना वेचशी तारे नभीचे गुंफावया गजरा सुईविना समान तुला पुनव अमावस हिंडतेस ग्रहणी रानात…