कशाला या उठाठेवी, जना सांगावया काही उठा बोला मना सांगा, लिहाया लीलया काही कुणी नाहीच मोठारे, तसा नाहीच छोटाही अता छोटे बनूयाहो, बरे बोलावया काही कशी भाषा फुलावी रे, असे हे मौन लोकांचे जरा भांडा स्वतःशीही, चुका टाळावया काही नवी गीते रचू गाऊ, क्षमेने क्रोध जाळूया अहिंसा धर्म जीवांचा, खरा जाणावया काही करूया शांत पृथ्वीला,…

रंगल्या पूर्वेसवे तू रंग ते लेऊन ये कोवळ्या किरणांसवे तू संपदा घेऊन ये गातसे आकाश गझला पंख तू पसरून ये कुंकवाला शुभ्र भाळी आज तू रेखून ये कैद करण्या शृंखला या ठेवल्या नाहीत मी थांबली गाडी जरी ना साखळी खेचून ये येच उल्के भूवरी या बहरण्या फुलण्या गडे वाटली ‘भीती’ जरी ‘तिज’ अंबरी फेकून ये…

होतसे मी क्रुद्ध आता जाहले बघ वृद्ध आता शब्द पुद्गल जाणते मी पेटवीती युद्ध आता शब्द आतुर बोलण्या पण कंठ का अवरुद्ध आता रंगले मन रंग उधळुन कोण येथे शुद्ध आता नांदता चित्तात शांती भासते मी बुद्ध आता वृत्त – गा ल गा गा, गा ल गा गा.

मी पाहते मला अन सुटते सुसाट गाडी मी वाचते तुला अन बनते विराट गाडी डब्ब्यात बैसलेले सारेच शब्द वेडे शेरात कोंबता मी होते पिसाट गाडी घेताच वेग चाके गगनात धूर ओके ओझे कितीजणांचे ओढे मुकाट गाडी मस्तीत शीळ घाले वळवून देह डोले जो नियम पाळतो त्या देतेच वाट गाडी जोडून लाकडांना बनली नवीन बग्गी दौडे…

हाय! मी वेडी किती रे रंगले  त्या मृगजळी चुंबिले प्रतिमेस भ्रामक दंगले त्या मृगजळी शिल्प कोणा प्रेमिकांचे घडवितो शिल्पी कुणी बनविता कैदी तयाला भंगले त्या मृगजळी बेरकी होत्याच वृत्ती वृत्त होते नेटके अर्थ पण फसवे परंतू संपले त्या मृगजळी यक्षही नावेत होते जादुई खुर्च्या तिथे चिकटले खुर्च्यांस जे जे गंडले त्या मृगजळी गझल सच्ची घेउनी…