धुतल्या तांदूळासम येथे सापडलेका कोण तुला पुरे जाहले अता तोलणे तुला सांगते जोडतुला स्वर्णतुलेची वजने मापे गझलेमधले शिरोमणी त्यांचे प्याले सांडायाची का वाटे रे ओढ तुला डोळ्यावरती बांधुन पट्टी न्यायदेवता उभी इथे न्यायाधिश तू न्याय खरा दे शोभत नाही मौन तुला स्वार्थासाठी कोणी अपुल्या बळी देतसे जीवाचा शरीर पुद्गल सिद्ध कराया दुभंगेल ही सोनतुला नजर…

तरही गझल गझलेची पहिली ओळ, कवी गंगाधर मुटे यांच्या “स्वदेशीचे ढोंगधतुरे” या कवितेची…. एक आणखी झाडावरती लटकून मेला काल दुसरा कोणी रेलखाली तडफडून मेला काल जिवंत वेडा सुंदर जगला मस्तीत नाचत गात नातीगोती माया प्रीती झटकून मेला काल सदासर्वदा सिग्नल तोडे बाईकवरचा स्वार पुलाखालच्या हातगाडीस धडकून मेला काल पाऊस असा धो धो पडला रस्त्यावरती खड्डे…

निळ्या कागदी श्यामल गझला संगणकात ठेव अथवा गाडुन त्यांस कुंडीत मातित हात ठेव जीव अजीव आस्रव संवर बंध निर्जरा मोक्ष जैन दर्शनातील तत्त्वे ध्यानात सात ठेव आवडत नसेल वाचन तर लक्ष देऊन ऐक ह्या कानाने ऐकत ऐकत त्या कानात ठेव देहबोली नेत्रबोली अनेक बोली शिकून बोलणं पाहणं ऐकणं चालणं तुझं झोकात ठेव बोल कौतुके काट्यांसंगे…

मोक्षाच्या द्वारावर टाळे कैक लागले होते अनेक जुडग्यांच्या भाराने छल्ले झुकले होते एकच टाळा खरा शोधला मी तर्काने माझ्या एकच छल्ला उरला हाती बाकी पडले होते हातांमध्ये घट्ट पकडला किणकिणणारा छल्ला छल्ल्यावर किल्ल्यांचे जुडगे मस्त लटकले होते सोन्याच्या किल्ल्यांचा जुडगा मी नजरेने टिपला रत्नत्रय पारखी नेत्र मम् त्यावर खिळले होते ओंकारातिल पाच अक्षरे पंचपरमपद रूपी…

कोंदटलेले धुके वितळले नभ जलदांनी भरले अवचित हॅरी पॉटरचेच जादुई कुंभ नभी गडगडले अवचित डिमेंटॉर्सच्या कृष्णकलांनी झाकोळुन आत्मे घुसमटता आश्रयदाते आकाशातिल मरुतातुन अवतरले अवचित छडी फिरवुनी “पड पड धो धो” मंत्र जपतसे वीज नाचरी मंतरलेल्या मग मेघातुन मौक्तिक जल टपटपले अवचित सुसाट चक्रीवादळ गरगर ढगांस फिरवुन धडका देता आभाळाचे टपोर श्यामल नयन कैक झरझरले अवचित…