बास वाटते लिहून जाहलेय बोर बोर काफिया पहा किती चकोर मोर चंद्रकोर कमलिनी दलात शांत पहुडलेत चांदण्यात भ्रमर भृंग हे नव्हेत नेत्र हे तुझे टपोर वाट पाहणे पुरे कुणास रोखले न मी परवडेल ना मला सदा तुझ्या जिवास घोर टोक गाठले असे पुढे न वाट कळस घाट घ्यायची अता उडीच कापलेत सर्व दोर काय चोरले…

लाटण्याने जरी लाटले पाहिजे लाटण्याने कधी ठोकले पाहिजे कंटका ज्या सवय टोचण्याची सदा कंटकालाच त्या टोचले पाहिजे जाहले मी स्मृती तरल वाफेपरी व्हावया गार पण गोठले पाहिजे लाटले श्रेय ना फुकट मी कोरडे श्रेय लाटावया भिजविले पाहिजे नाव पुद्गल असे जिंकते ना कधी तूच जीवा अता जिंकले पाहिजे

अजून केस मोकळे क्लीप पाठवून दे तिमिर पळुन जावया दीप पाठवून दे लिहू कसे अता तसे टोक मोडलेय रे लिहेन मी पुढे कधी नीप पाठवून दे झरत झरत भरत गात चालतेय लेखणी झरावया भराभरा जीप पाठवून दे भरावया हृदय घडे माठ घागरींसवे सुडौल घाटदारसे पीप पाठवून दे नकोत गोठ पाटल्या मिरवण्यास दो करी सुवर्ण कंकणे…

उगवले मातीतुनी वर कैक अंकुर हे नवे बांधले गगनास जेव्हा नीर झुंबर हे नवे नाचरी आली हवा अन सान रोपे डोलती सज्ज ती करण्यास आता रोज संगर हे नवे उतरले यानातुनी मी सावळ्या रेतीवरी पाहता सागरतिरावर भव्य बंदर हे नवे लागले धक्क्यास गलबत त्यात होती बासने त्यातुनी मी उचललेले ग्रंथ सुंदर हे नवे गगनचुंबी उंच…

अलवार भावनांना तुडवू नकोस आता शब्दांस ठोकुनीया घडवू नकोस आता खिडकीत लोचनांच्या पाऊस दाटलेला म्हणतो मला पडूदे अडवू नकोस आता भिजवून मृण्मयीला मृदगंध वाहु द्यावा कोंडून तप्त वाफा रडवू नकोस आता चाफ्यासमान प्रीती माझीच माझियावर दरवळ तिचा सुगंधी दडवू नकोस आता उठतात का शहारे पानांवरी वहीच्या पानांवरी फवारे उडवू नकोस आता गोंजार भावनांना बाळे जणू…