मी तुझी नाही जरी रे मी तुझी आहे सदा मौन मी आहे जरी रे बोलकी माझी अदा संपदेचा भार होता सावळ्या कायेस या चुंबिल्या मी पापण्या झुकवून माथा कैकदा गोष्ट साधी बोलते मी पण चढे पारा तुझा बोलताना तोल जातो साजना तव कैकदा रंगला होतास तू अन रंगली होती निशा आठवे मज चांदण्यांनी शिम्पलेली संपदा…

तुझ्याचसाठी अजून मारुत झऱ्याप्रमाणे वहात आहे सळसळणाऱ्या रवात त्याच्या सजल घनांचा निवास आहे उधळित सुमने सुगंध झुलती कलरव पक्षी वनात करिती भरून वाहे तुडुंब दुहिता निळी नव्हाळी जलात आहे पहाट वारा झुळझुळणारा उडवित जाई बटा लतेच्या खट्याळ त्याच्या अदांवरी या गझल गुलाबी फिदाच आहे सुकून गेली कधी करपली मृदूल माझी जरी फुलेही सतेज पर्णी हटेल…

कळाया नव्याने मला सापडे ती सदा घोळ घाले तरी आवडे ती किती नाक अपरे नयन नीलकांती जणू बाहुली बोलते बोबडे ती तुझी बायको तिज कसे मी म्हणावे कधी सारवीते तुझे झोपडे ती तुला तीट लावे तुझी दृष्ट काढे तुला घालते अंगडे टोपडे ती बटा स्वैर उडता कुरळ कुंतलाच्या तया तेल भारीतले चोपडे ती जरी अर्घ्य…

मी उभी कमळात सुंदर ओंजळी भरभरुन देण्या वाहणारी नीर धारा घागरी भरभरुन देण्या अंगणी धनधान्य सांडे अंबरातिल चांदण्यांसम हात दोन्ही सज्ज माझे पोतडी भरभरुन देण्या रेखिते मी काव्यचित्रे कृष्णवर्णी मौक्तिकांनी भावभरली शब्दसुमने टोकरी भरभरुन देण्या मी वडाचे बीज इवले भूवरी उगवून येते बहरते मी पसरते मी सावली भरभरुन देण्या अचुक तोले मी ‘सुनेत्रा’ खास असुनी…

खूप मस्त मस्त वाटतंय देह वस्त्र चुस्त वाटतंय देणं घेणं संपल्यावरच केलं सारं फस्त वाटतंय उरलं सुरलं देत आप-धन बरसतोय हस्त वाटतंय रागरंग ओळखतच मन घालतेय गस्त वाटतंय मेघ दाटलेत गगनभर विश्व अवघं सुस्त वाटतंय आम आदमीच फक्त इथं लावणार शिस्त वाटतंय का बरे कुणास आजपण काव्य माझं स्वस्त वाटतंय अक्षरगण वृत्त (मात्रा १४) लगावली…