नकोच आहे? नीघ इथूनी नाटक काहे! नीघ इथूनी बघेल कोणी कशास चिंता!! कुणी न पाहे नीघ इथूनी ताटामधले म्यागी मोदक निमूट खा हे नीघ इथूनी तुझा छबीला प्रियकर बियकर इथे न राहे नीघ इथूनी वाऱ्यासंगे जायचेच तर वारा वाहे नीघ इथूनी पुरे बनविणे पुतळे बितळे अता न साहे नीघ इथूनी हा! हा! ही! ही! लिहिते…

ज्येष्ठामधल्या सायंकाळी शुभ्र अचानक सर येते ढगामधुनी उन्हात फिरण्या पश्चिम क्षितिजावर येते सप्तरंगमय इंद्रधनुष्या निळ्या पटावर रेखाया सात स्वरांच्या छेडित तारा नाचत अंगणभर येते श्याम श्वेत कापूस घनातिल पिंजत उधळत सर वेडी गळ्यात घालुन गळा सरींच्या करात घेउन कर येते पिंपळ पानांची सळसळ अन उंबर तळीचा पाचोळा ऐकाया वेचाया वाकुन होऊन धरणी धर येते सखी…

कधी न घेते फोडुन डोके गुगली कोडी सोडविण्या त्यापेक्षा मी गझलच लिहिते असली कोडी सोडविण्या पटकन मजला हे कळतेकी जे ना अपुले धरू नये चुकून धरले तर ना डरते धरली कोडी सोडविण्या नक्कल करुनी कोडी रचता मिळणारे सुख ना शाश्वत आहे वेळ म्हणून का शिणू अडली कोडी सोडविण्या जन्मदिवस वर्षातुन अपुला फक्त एकदा खरा खरा…

गझला लिहिते मी कवयित्री काय द्यायचे नाव मला गझलकार की गझलकारिणी प्रश्न सोडवुन पाव मला जरी तुला ना सुचते सुंदर मनाजोगते नाम अता सुजला सुफला जमिनीवरचे दे गझलांचे गाव मला मी तर साकी नाजुक कणखर चषक भराया उभी इथे प्राशुन त्यातिल पेय नशीले मोज दिलेले घाव मला सौदा केला ना काव्याचा ना माझ्या स्त्रीदेहाचा निश्चय…