माय मराठी प्राणाहुन प्रिय मरगठ्ठे जन गर्जा जय जय कुंडलिका अन नीरा पवना मुळा मुठा वारणा कोयना महाराष्ट्र मम सुजला सुफला शिवबा शंभू जेथे लढला कभिन्न कातळ फोडित पत्थर स्वच्छ जले झुळझुळती निर्झर ज्ञानदेव नामा तुकयाची अभंग गाथा ओवी साची पुणे मुंबई मावळ डगरी खऱ्या शोभती उद्यम नगरी वाऱ्या वाऱ्या घुमव बासरी ओत काव्यजल भरुन…

“नखाचीही सर नाही तुजला, सत्यवान प्रिय सावित्रीच्या”; म्हणते कोणी विजेस जेव्हा, वीज कडकडे ढगामधुनी… वीज म्हणे मग त्या कोणाला, “कसला रे तू मूढ बावळा?” ‘सर ना माझ्या नजरेची या कधीच ना रे कुणास आली नखात साठे घाण म्हणोनी नजरेने मी नखे जाळली”””…

बनायची आई दुर्गा अन बनायचे बाबा मग आई। “उठू नको तू भल्या पहाटे” म्हणायचे मज “झोपच बाई”। बूट करोनाचे मज घेण्या हिंडायाचे पायी पायी। म्हणायचे मज इमाम वेडा ऐकून माझी बडबड गाणी। ‘पाकीट पैसा’ मला द्यायचे हौसेखातर माझ्या काही। रडायचे मी जेव्हा जेव्हा उडायची बाबांची घाई। गेल्यावरती निघून बाबा दिसती बाबा ठाई ठाई। बाबा गेले…

केळीचे हे बाग कशाने अवचित सुकले? नजर लागली केळफुलाला म्हणून सुकले. म्हणून सुकले गीत कोणते अखंड बन हे? परवशतेचे गीत गाउनी सुकले बन हे. परवशता ही एक गुलामी तोडुन तिजला. . स्वतंत्र होउन मुक्त गातसे बन केळीचे…