-
शब्दबोली – SHABD-BOLEE
भाषारूप नि रूप अभाषा, यांच्याद्वारे शब्द उमटती.. शब्दाशब्दामधले अंतर, अंतरात त्या भाव प्रकटती… भाषारुप शब्दांच्यामध्ये, अक्षररूपी मनुष्य बोली.. चिव चिव बें बें खग नि पशूंची, रूप अनक्षर उपजत बोली… रुपी अभाषा स्वरुप शब्द दो, प्रायोगिक अन स्वाभाविकही.. पुदगल शब्दांचेच भेद हे, चर्चा करता पर्यायाची… मनुज छिन्नीने दगड फोडतो, ध्वनी उमटतो, तो प्रायोगिक.. मेघ वीज वा…
-
वनदेवी – VAN DEVEE
बकुळ फुलांच्या अगणित राशी तळी साठल्यावरी परिमल जाई वाऱ्यावरुनी वनदेवीच्या घरी वनदेवी मग निघे तरुतळी परिमल प्राशायास सुगंधात त्या वनास अवघ्या भिजवाया भिजण्यास अर्ध्या वाटेवरती भेटे तिज वेडा पाऊस अडवुन तिजला म्हणे मैत्रिणी नको तिथे जाऊस मृदगंधाला लुटून पुरते चल लोळू मातीत खळखळणाऱ्या ओहोळांचे ऐकूया संगीत धारेसंगे खेळत फुगडी दाव निराळा बाज मजेमजेने चरण्यासाठी उन्हात…
-
सर्पफणा – SARP-FANAA
सर्पफणा सावली देतसे तपोलीन मुनीस सिंह म्हणे मी शूर तुझ्यासम वीर क्षत्रियास जलचर जीवा करुन मोकळे नित्यच शंखध्वनी नीलकमल फुल नयन जलातिल नमिते मी त्यांस कासव कणखर मुनी उभयचर सुंदर व्रतधारी पुफ्फ मल्लिगा कुंभातिल जल देई पानांस अर्हतधर्मी व्रती साधुचे अभयदान मीना तृणमय कुंथळ सुरभित गिरिवर बकऱ्या चरण्यास निर्झरकाठी हरिण दौडते शांती रानात वज्रासम धनु…
-
प्रेमभावे – PREMBHAAVE
सुचत जाते काव्य मजला लिहित जाता प्रेमभावे नित्य नेमी घाट अवघड चढत जाते प्रेमभावे हृदय बोले अंतरीचे बोल काही साठलेले दूरवर रानात वेणू वाजवी कुणी प्रेमभावे भोवताली कोण आहे भान का ठेवू अता मी फिरत राही चक्र नेमे फिरविता मी प्रेमभावे वृक्ष वेली डोलताती पाखरे गातात जेव्हा अक्षरेही सजीव होउन नाचताती प्रेमभावे प्रेमभावाविन न मुक्ती…
-
काव्यजल – KAAVY-JAL
माय मराठी प्राणाहुन प्रिय मरगठ्ठे जन गर्जा जय जय कुंडलिका अन नीरा पवना मुळा मुठा वारणा कोयना महाराष्ट्र मम सुजला सुफला शिवबा शंभू जेथे लढला कभिन्न कातळ फोडित पत्थर स्वच्छ जले झुळझुळती निर्झर ज्ञानदेव नामा तुकयाची अभंग गाथा ओवी साची पुणे मुंबई मावळ डगरी खऱ्या शोभती उद्यम नगरी वाऱ्या वाऱ्या घुमव बासरी ओत काव्यजल भरुन…
-
सर – SAR
“नखाचीही सर नाही तुजला, सत्यवान प्रिय सावित्रीच्या”; म्हणते कोणी विजेस जेव्हा, वीज कडकडे ढगामधुनी… वीज म्हणे मग त्या कोणाला, “कसला रे तू मूढ बावळा?” ‘सर ना माझ्या नजरेची या कधीच ना रे कुणास आली नखात साठे घाण म्हणोनी नजरेने मी नखे जाळली”””…
-
बाबा – BAABAA
बनायची आई दुर्गा अन बनायचे बाबा मग आई। “उठू नको तू भल्या पहाटे” म्हणायचे मज “झोपच बाई”। बूट करोनाचे मज घेण्या हिंडायाचे पायी पायी। म्हणायचे मज इमाम वेडा ऐकून माझी बडबड गाणी। ‘पाकीट पैसा’ मला द्यायचे हौसेखातर माझ्या काही। रडायचे मी जेव्हा जेव्हा उडायची बाबांची घाई। गेल्यावरती निघून बाबा दिसती बाबा ठाई ठाई। बाबा गेले…