ही शमा ना जाळते तुज तू स्वतः जळतोस रे रंगलेल्या मैफिलीतुन का असा गळतोस रे… जाळते शम्मा तनूला जाळण्या कर्मे जुनी गोठता ते मेण पुद्गल का तया मळतोस रे अंतरी तेवेल समई उजळण्या गर्भास या नाद ऐकुन झांगटांचा का इथे वळतोस रे उलगडाया गूढ कोडे यत्न मी केले जरी राहशी हृदयात माझ्या ना मला कळतोस…

दे मला म्हणणार नाही घे तुला म्हणणार नाही गर्जणाऱ्या वारियाला कोपला म्हणणार नाही हुंदके जो गोठवी त्या स्फुंदला म्हणणार नाही जो रडी खेळे तयाला खेळला म्हणणार नाही डोलणाऱ्या लंबकाला मी झुला म्हणणार नाही लाट नाही ज्यात त्याला गाजला म्हणणार नाही जो न वेडा जाहला त्या रंगला म्हणणार नाही वृत्त – गा ल गा गा, गा…

पाय का हे पोळताती घातले जोडे तरी का न तृष्णा ही मिटे  रे नीर ही गोडे तरी धावती हे लोक म्हणुनी धावशी वेड्यापरी ऐकण्या गुज अंतरीचे थांबना थोडे तरी बैसले घोड्यावरी मी सैर करण्या डोंगरी का अडे मन पायथ्याशी दौडते घोडे तरी मूढ मी होते खरी अन गूढ त्या होत्या जरी प्रेमगोष्टी भावल्या मज वाटल्या…

श्वास त्यांचा मोकळा झाला परंतू… आज मी नाहीच तेथे जाणत्यांची वाहते भाषा परंतू … आज मी नाहीच तेथे फोडण्या नेत्रांस माझ्या लेखणीने… आंधळे सारे निघाले पोचले ते माझिया गावा परंतू … आज मी नाहीच तेथे वादळी मेघांपरी ते वर्षताना… मंदिरी वाजेल घंटा अंतरीचा नाद तो माझा परंतू… आज मी नाहीच तेथे गोठल्या आकाशगंगा गारठ्याने… गोठला…

काळजाशी बोलल्याखेरीज माझ्या… मौन हे माझे तुला कळणार नाही … काळजाला हात मी घालू कशीरे … काळजाला दुखविणे जमणार नाही … काळजाला चुम्बते मी पापण्यांनी… वार करणे भिजविणे रुचणार नाही सरळ कर तू वार मी हटणार नाही… दाद दे! हा हट्ट मी करणार नाही… दाद द्यावी लोचनांनी आसवांनी… हलविल्याविन काळजा हलणार नाही सर अता येऊन…