-
गौर – GOUR
This ghazal is written in Akshargan vrutt. Vrutt is GAA GAA LA GAA, GAA GAA LA GAA, GAA GAA LA GAA, GAA GAA LA GAA. In this Ghazal Radeef is ‘Mee aahe jaree'( मी आहे जरी) and kaafiyaas are Moun, Soudh, Doul( मौन, सौध, डौल) etc. This type of’ kaafiyaa is known as Swaraanchaa Kaafiyaa(स्वरांचा…
-
वृत्त कोणते पकडू आता – VRUTTA KONATE PAKADOO AATAA
This Ghazal is written in maatraavrutta. Radeef is Aataa and Kaafiyaas are pakadoo, ughadoo, badadoo etc. तूच सांग मज, नवे निराळे, वृत्त कोणते, पकडू आता हृदयाच्याही, आत आतले, कवाड कुठले, उघडू आता गट शब्दांचे, ठाकुन ठोकुन, बोटांवरती, मात्रा मोजुन लयीत बसण्या, कोंबुन डांबुन, किती तयांना, बदडू आता लघु गुरूंचा, ओळखुनी क्रम, स्वराघात तो, अचूक जाणुन…
-
नवीन लोभस – NAVEEN LOBHAS
This Ghazal is written in akshargan vrutta. vrutta is- LA GAA LA, LA LA GAA, LA GAA LA, GAA LA LA, GAA LA LA LA LA, GAA GAA L, GAA LA GAA. kaafiyaas are, Ghaden, Disen, Fulen etc and Raddef is, Mhanate naveen lobhas akshargan vruttaat aaj mee. घडेन म्हणते, नवीन लोभस, अक्षरगण वृत्तात आज…
-
वेडी – VEDEE
कुणी गुदगुल्या, करून हसवे, येते त्याला, त्यात मजा! कुणी टवाळी, करून खिदळे, येते त्याला, त्यात मजा!! सुरेख मैफल, गझल शरांची, उडती लाटा, हास्याच्या! कुणी तिऱ्हाइत, उगाच रडते, येते त्याला, त्यात मजा!! भुईनळ्यांची, चमचम वर्षा, पाडुन कोणी, बागडते! कुणी फटाके, उडवित बसते, येते त्याला, त्यात मजा!! फुलांस धुंडित, मधास प्राशित, पाकोळी अन, भृंग फिरे! कुणी शिकारी,…
-
लाडके – LAADAKE
हे खरेकी, मी न याला, राग म्हणतो लाडके! मूळ संख्येला दिलेला, भाग म्हणतो लाडके… लाजणे जमतेच कोठे, सांग तुजला रागिणी; रक्तिम्याला नेत्रिच्या अनुराग म्हणतो लाडके! का सदा हृदयात कटुता, डूक धरण्या, नागिणी? माझिया मी वासनेला नाग म्हणतो लाडके.. रंगवेड्या लालसेचे, लाड मी करुनी फुका; चंदनी देहास तुझिया, साग म्हणतो लाडके! तीट तुझिया, हनुवटीवर, कोण लावी…
-
वसंत गाणे – VASANT GAANE
Vasant Gaane means Spring Song. Through this spring song, the poetess expresses a myriad of feelings and thoughts which come to her mind. माझ्या तुझ्यातल्या त्या गोष्टी किती जपू मी मम प्रेम भावनेला कैसे म्हणू रिपू मी माझेच नेत्र आता बनलेत दीप-ज्योती मिथ्या तुझ्या कथांनी आता कशी दिपू मी सौंदर्य भावनेला आजन्म प्राशुनीया मज सत्य…
-
सत्यम शिवम सुंदरम!
This ghazal speaks about living in the beautiful present instead of staying in the stagnant past. The ghazal also presents the poetess’ intention to protect life so that it flourishes. In the end, the poetess says it is better to not pursue the unreliable “mirage” called future. सत्य शिव दिसे सुंदर! जायचे कशाला मी!! साचल्या…