In this ghazal, the feelings associated with the process of ghazal creation are portrayed by the poetess. The ghazals have risen from the depths of the heart. They have faced storms and reached the harbor safely.         किती फाडल्या किती जाळल्या, गझला माझ्या पुरून उरल्या मातीमध्ये जरी गाडल्या, गझला माझ्या पुरून उरल्या…

विचार अमुचा आहे पक्का म्हणते अंनिस उठेल पेटुन मानव सच्चा म्हणते अंनिस नकोत शस्त्रे जिंकू युद्धे बाहुबलाने अभय व्हावया बालक बच्चा म्हणते अंनिस बंधुत्वाची ज्योत तेवण्या दृष्टी देण्या दादा भैय्या भाऊ अण्णा म्हणते अंनिस हत्या करुनी भ्याड पळाले तोंड लपवुनी निसर्ग त्यांना देइल धक्का म्हणते अंनिस विज्ञानाचे मर्म जाणुनी शास्त्र जाण रे कर श्रद्धेचा पाया…

भयास जाळू निश्चय अमुचा नाती जोडू निश्चय अमुचा मायाचारी कपट वक्रता उखडुन टाकू निश्चय अमुचा परम अहिंसा धर्म सुखाचा हिंसा त्यागू निश्चय अमुचा जीव जपूया मने जपूया बकबक टाळू निश्चय अमुचा हवे कशाला नाटक जगण्या खऱ्यास माळू निश्चय अमुचा मात्रा-सोळा=(आठ+आठ), १६=८+८.