तरही गझल गझलेची पहिली ओळ कवी राज पठाण यांची साऱ्याच नाटकांचा होणार अंत आहे कोणी न पोर येथे कोणी न संत आहे देऊळ भंगलेले वेदीवरी न मूर्ती तेथे भुजंग ज्याची कीर्ती दिगंत आहे आत्माच बँक माझी येथे कळ्या सुगंधी होतात शब्द यांचे संख्या अनंत आहे वाऱ्यास नाचऱ्या मी हृदयात कोंडल्यावर हुंकारतो असा तो जैसा सुमंत…

चषकात ओतलेले रंगीत पेय आहे दारू नका म्हणू तिज हा शब्द हेय आहे वाईन रंग दिसतो पण ही सुरा नव्हे हो आनंदकंद रमणी मम गझल गेय आहे कर्मे करून जगणे घडणे तुझ्याच हाती करशील कर्म त्याचे तुजलाच श्रेय आहे नावावरून पारख करणे कधी न बरवे कोणास तो गणाधिश कोणा अमेय आहे आत्म्यात देव वसतो नावास…

जाणिवेने नेणिवेचे हात हाती घेतले रे इंद्रधनुचे पंख झुलते सात हाती घेतले रे रंग ता ना पि हि नि पा जा बुडविताना सागराने भावना उधळून घन उत्पात हाती घेतले रे लोभ टाळुन पारध्याने शर गझाला झेलल्यावर नयन बाणांचे कुरंगी घात हाती घेतले रे चंचलेने उधळल्यावर अक्षरी धन मेघनेतुन ओंजळी भरभरुन ते मी गात हाती घेतले…