वेदीवरी वेश्या निजे काळास का मी दोष देऊ निर्लज्ज आई बाप ते बाळास का मी दोष देऊ मौनातल्या गझलेतले जे शेर बब्बर कर्मयोगी त्यांनीच कर्मे उकरता फाळास का मी दोष देऊ गप्पा कधी शेजेवरी सुचतात का हे सांग वेडे बाबा बुवा कुटतात त्या टाळास का मी दोष देऊ भट्टीतल्या सोन्यापरी तावून आत्मा झळकताना अंगात भरल्या…

मैफिलीतुन घ्यावयाचे राहिले आलाप काही… हेच का तुज दुःख आहे पण नको कुरवाळणे ते गोडवा भावात होता ते तुला कळलेच नाही… हेच का तुज दुःख आहे पण नको कुरवाळणे ते गोल होता नीलवर्णी घागऱ्याचा घेर मोठा पोलक्याची तलम बाही मलमलीचा पोत होता शुभ्र त्या तव पोलक्याची मळविली त्यांनीच बाही… हेच का तुज दुःख आहे पण…

कशाला हेवेदावे करण्या भांडण तंटे कशाला कपटी कावे करण्या भांडण तंटे उशाशी धोंडा खाण्या कोंडा आवड ऐसी कशाला कोणी यावे करण्या भांडण तंटे शिव्यांचा मारा गुटका मावा यातच जगण्या कशाला दारू प्यावे करण्या भांडण तंटे मनाची शुद्धि आत्मानंदी आपण सैनिक कशाला राजे व्हावे करण्या भांडण तंटे सुनेत्रा नावे गझला लिहिते आनंदाने कशाला कोणा खावे करण्या…

ज्याचा गुरू इलाही त्याला उणे न काही ज्याचा गुरू इलाही वैरीच त्यास नाही ज्याचा गुरू इलाही त्याच्यात प्रेम राही ज्याचा गुरू इलाही त्याच्यात कपट नाही ज्याचा गुरू इलाही त्याची मळे न बाही ज्याचा गुरू इलाही त्याचीच शुभ्र बाही ज्याचा गुरू इलाही ओझे न त्यास काही ज्याचा गुरू इलाही त्यासी दुरून पाही ज्याचा गुरू इलाही त्याचे…

कसे काय बोलू, कसे काय साहू, मला हे कळेना, तुझ्याशी जुळेना, खरे मैत्र माझे, खरी प्रीत माझी, सुनेत्रा… किती सोसला मी, तुझा हा दुरावा, तरी का वळेना, तुझ्याशी जुळेना, खरे मैत्र माझे, खरी प्रीत माझी, सुनेत्रा…. जरी पावसाचा टिपुस ना मिळाला, उन्हाळ्यात तगले, तुझ्या आठवांना जपोनीच फुलले, किती यत्न्य केले जगाया… निळ्या उष्ण झोतात न्हाले…