भरूदेत प्याला पुरा हा गझलचा सदा खळखळूदे झरा हा गझलचा पुन्हा मी लिहावे पुन्हा सांडवावे मला छंद जडला बरा हा गझलचा गझल प्रेमगीता गझल आत्मरूपी अता हात हाती धरा हा गझलचा नव्या दीपकांच्या उजळण्यास ज्योती मला साथ देई चिरा हा गझलचा जरी कैक वृत्ते सुबक नेटकी ही झगा त्यांस शोभे खरा हा गझलचा भुजंगाप्रमाणे सहज…

सांगूनही मी लाखदा तू ऐकले नाहीच रे आतातरी तू ऐकना लाभेल तुज शांतीच रे कोण कसे बोलायचे त्यांना तसे बोलूचदे याच्याविना घडणारना आता खरी क्रांतीच रे मी लेखणीला परजते शब्दांस या उजळावया आहे दुधारी धार हिजला लख्ख ही पातीच रे वागायचे ज्याला बरे वागेल तो तैसे भले सांभाळण्या घरकूल हे आता हवी बाईच रे रक्तातल्या…

होते न काही बोलुनी पण बोलले तर पाहिजे जोडायला नाही कुणी पण जोडले तर पाहिजे माझे मला झाले पुरे आता पुरे करवादने जे ना बरे ते काम कोणी रोखले तर पाहिजे जगणे जरी काट्यावरी काट्यातली पाहू फुले पण झाड वठले बाभळीचे छाटले तर पाहिजे ते यायचे खदडायला अंदाज अमुचा घ्यायला आतातरी वाईट त्यांना वाटले तर…

पाऊस हा येणार रे भिजवायला मजला पुन्हा सांगावया गोष्टी जुन्या रडवायला मजला पुन्हा त्या वादळी रात्रीतले ते भेटणे माझे तुझे आहे पुरा तो चांदवा हसवायला मजला पुन्हा काहीतरी कोठेतरी घडलेच होते त्याक्षणी सांगू नको भलते असे फसवायला मजला पुन्हा शृंगार ना केला तरी गंधार होता अंतरी शृंगारली होती धरा खुलवायला मजला पुन्हा सांजावली होती धरा…

नाही कधी संपायची हृदयातली माझ्या गझल सत्यात आता उतरली स्वप्नातली माझ्या गझल सांगावया ऐकावया गुज अंतरीचे दिव्य हे येते पुन्हा धावून ही श्वासातली माझ्या गझल नाही तिला भय कोणते नाचावया अन गावया साकारते शिवरूपता भासातली माझ्या गझल पाण्यावरी हृदयातल्या गझला किती झंकारल्या आता पुरे झाले म्हणे ओठातली माझ्या गझल आली पुन्हा दीपावली काव्ये नवी साकारली…

पाण्यावरी, नाचू कशी, तू सांग मज मंदाकिनी! आहे किती हे खोल जल! दे थांग मज मंदाकिनी !! मज आवडे धावावया, खेळावया नीरात या; बाळापरी म्हणतात यावर रांग मज मंदाकिनी… गालावरी भुवईवरी हे तीळ गोंडस साजिरे; आहेत हे सुंदर जरी! दे वांग मज मंदाकिनी.. टांग्यातुनी रिक्षातुनी, जातात हे! फिरतात ते! का रोज ते, देती अशी पण…