काय राहिले सांग प्रियतमा लिहावयाचे बाकी किती राहिले पत्थर अजुनी भिजावयाचे बाकी दगडावरती साठत गेली बांधावरची माती बोल केवढे अंकुर आता रुजावयाचे बाकी कैक भरवल्या खतावण्या तू लिहून भाकड गोष्टी पात्र कोणते कथांतल्या त्या रडावयाचे बाकी चंचलपण तव नकोस मिरवू उघड चंचले चंचू उकरुन माती टाक पुरून जे पुरावयाचे बाकी पोपटपंची नको नाटकी पूस ‘सुनेत्रा’…

तू तू  यू यू करता करता बोर जाहले बोर टमटम मध्ये बसून गावे फिरे नाचरा मोर संत असूनी करतो चोऱ्या चोरांचा बघ शोर खऱ्याच चोऱ्या करण्या मग तो संत जाहला चोर कुत्रा घोडा डुक्कर बनतो फक्त पुरवण्या कोड अश्या अडाण्याच्या हाती तू नको सोपवू पोर कबूल करुनी चुका स्वतःच्या उतरलात हो खोल झरझर चढुनी याहो…

नव्या युगाचे सुंदर माझे गाणे ऐकत आहे अंबर माझे गाणे लेखणीतुनी झरती जैसे मोती हृदयामधले घुंगर माझे गाणे रक्तपात अन  टाळत अकाल मृत्यू जिंकिल आता संगर माझे गाणे फुलण्यासाठी हिरवी सृष्टी  बनते निळ्या नभातिल झुंबर माझे गाणे सदा ‘सुनेत्रा’ साऱ्यांमध्ये अव्वल पहिला पहिला नंबर माझे गाणे मात्रावृत्त – (८+८+४=२० मात्रा)

गाठलीस बघ सव्विशि पुरे अता कर चौकशी खुशाल दाखव बत्तिशी जरी गाठली छत्तिशि हसण्या खाण्या चौतिशी काजूकतली पस्तिशी झाल्यावरती चोविशी मूढ गद्धे पंचविशी आली आली चाळिशी कशास चष्मा टाळशी मात्रावृत्त (८+५=१३ मात्रा)

दवबिंदुंचे उदक साठवुन सहाण भरली हसली काष्ठ चंदनी फिरता वरती फूल सुवासिक बनली बनी केतकी नागिण फिरते सळसळणारी चपला कैद कराया तिज बुंध्याला बिजलीने कंबर कसली पुष्पपरी मी उडेन आता म्हणत म्हणत ती पडली मृद्गंधित घन मातीमध्ये लोळुन लोळुन दमली चपळचंचला संयमधर्मे उडून जाता स्वर्गी नागफण्यासम श्यामल सुंदर वीज नभी लखलखली वनहरिणी ती ऐकत गाणे…