सुनेत्रा नकाते

Category: Ghazal

  • सत्यम शिवम सुंदरम!

    This ghazal speaks about living in the beautiful present instead of staying in the stagnant past. The ghazal also presents the poetess’ intention to protect life so that it flourishes. In the end, the poetess says it is better to not pursue the unreliable “mirage” called future. सत्य शिव दिसे सुंदर! जायचे कशाला मी!! साचल्या…

  • सांज सावल्या – SAANJ SAAVALYAA

    In this ghazal, the feelings associated with the process of ghazal creation are portrayed by the poetess. The ghazals have risen from the depths of the heart. They have faced storms and reached the harbor safely.         किती फाडल्या किती जाळल्या, गझला माझ्या पुरून उरल्या मातीमध्ये जरी गाडल्या, गझला माझ्या पुरून उरल्या…

  • दुःख – DUHKHA

    दुःख (गझल) –  अनुवादित गझल इलाही जमादार यांच्या मूळ उर्दू गझलेचा (तनहाई-ग़ज़ल- शायर- इलाही जमादार गुफ़्तगू-प्रथम संस्करण १५ जून २००७) मुक्त भावानुवाद. आम्र तरुतलि, ऊन सावलीत, मौन एकटे, बसलेले.. किलबिलणाऱ्या, किरणांखेरिज, शांततेत जग, रमलेले… जिथे पहावे, तिकडे लाटा, गाज सागरी, भरतीची.. असले कसले, वेडे जल ते, नाव, किनारा, नसलेले… तृप्त धरेवर, अम्बरातली, मुग्ध लाजरी, प्रतिबिंबे..…

  • प्रिया सावळी – PRIYAA SAAVALEE

    स्वमग्न नाही आत्ममग्न मी काव्यामध्ये स्वात्ममग्न मी प्रिया सावळी सुंदर शुभ्रा कधी कधी परमात्ममग्न मी

  • माघार शक्य नाही – MAAGHAAR SHAKYA NAAHEE

    जिंकेन सर्व हृदये माघार शक्य नाही शिखरावरी उभी मी पडणार शक्य नाही मिळवेन सर्व सौख्ये खेचून सर्व तारा सध्यातरी इथूनी हलणार शक्य नाही परिघावरी कसेही फिरती अनेक शत्रू केंद्रातुनी कधीही ढळणार शक्य नाही मजबूत पकड माझी आसावरी अशीकी उडतो पतंग वेगे कटणार शक्य नाही दृष्टीस धार इतुकी कापेल दुष्ट नजरा अश्रू अमोल माझे झरणार शक्य…

  • पात्र – PAATRA

    आत्मघाती संस्कृतीचा कळस खोटा छान तू सुंदरांच्या प्रकृतीचा पाय सोटा छान तू संधिसाधू बेरकी ते अक्षरांना बदलती मस्त त्यांना ठोक द्याया दगड गोटा छान तू मंदिरे ते बांधताती फायदा लाटावया संत बनुनी कमव आता पुण्य तोटा छान तू मोडण्या लग्ने तयांचा कुंडलीचा फार्स हा गूण मग जुळवीत बसती मोज नोटा छान तू हाच मोठा मीच…

  • अंनिस – ANNIS

    विचार अमुचा आहे पक्का म्हणते अंनिस उठेल पेटुन मानव सच्चा म्हणते अंनिस नकोत शस्त्रे जिंकू युद्धे बाहुबलाने अभय व्हावया बालक बच्चा म्हणते अंनिस बंधुत्वाची ज्योत तेवण्या दृष्टी देण्या दादा भैय्या भाऊ अण्णा म्हणते अंनिस हत्या करुनी भ्याड पळाले तोंड लपवुनी निसर्ग त्यांना देइल धक्का म्हणते अंनिस विज्ञानाचे मर्म जाणुनी शास्त्र जाण रे कर श्रद्धेचा पाया…