-
रेन एणाराय – RAIN ENAARAAY
येणार हाय एणाराय पाऊस येणार हाय रेन एणाराय झिमझिम सरींनी अंगण भिजणाराय कधी काळी जमिनीत पेरलेलं बी बियाणं बोलू लागणाराय अंकुरातून अक्षर अक्षर मान वर उंच करणाराय अक्षर अक्षर चढत वर शब्द सुंदर दिसू लागणाराय नाजुक पोपटी पानांवर शब्द शब्द बरसू लागणाराय शब्दांचीच पानं होणाराय पानांचेच शब्द होणाराय पानं पानं जोडून जोडून डहाळी डहाळी डूलणाराय…
-
नाजुक रज्जू – NAAJUK RAJJOO
कॅब कॅब लवकर ये सोट्याला तू घेऊन ये सोट्या झाला हजर लिहितो अकाउंट भरभर हसतो बोलतो गालभर चालतो कसा तरतर फिरतो साऱ्या घरभर सोट्या आमचा आनंदात घर डुलते झोकात वारे भर्रारा तोऱ्यात आली आली मज्जू घेऊन नाजुक रज्जू झाली झाली मज्जा पाडला कवितांचा फज्जा
-
खरेपणा – KHAREPANAA
मुक्त जाहले जीव सर्व हे आज सुखाचा दिवस खरा सर्व जिवांचा धर्म अहिंसा खरेपणा हा मंत्र बरा जीवासाठी जीव जपूया प्रेमासाठी प्रेम जपू हृदयामधला ईश्वर दिसण्या प्रत्येकातील मूल जपू पूर्ण कराया तरुणांच्या अन बालांच्याही इच्छांना वृद्धत्वातील बाल्य जपूया बाल्यामधल्या मोदांना नको वाटते कर्मकांड तर उखडुन टाका मनातुनी दिसेल तुम्हा आत्म्यातिल इश नित्य उमलत्या फुलातुनी उडा…
-
बात खरी – BAAT KHAREE
स्वभाव जुळता दोन जीवांचे जुळे कुंडली आपसूक विचार जुळता दोन घरांचे जुळे कुंडली आपसूक मानपान अन देणेघेणे देऊ फाटा साऱ्यांना देवापुढती झुकवुन माथा अर्थ देउया नात्यांना बाह्यरूप अन पैशाहुनही महत्त्व आहे प्रेमाला दोघांमध्ये लुडबुड करण्या नकोच संधी पाप्यांना प्रामाणिक राहूनच टिकवा नात्यांमधला नवेपणा स्वाभीमानी जीवन जगण्या ताठ राहुद्या नित्य कणा अंतर मिटवा अंतरातले जपा अंतरी…
-
व्हय व्हय -VHAY VHAY
काय लिवायचं कसं लिवायचं प्रश्न नाही पडत आता लिव लिव म्हणताच आम्ही लिवत सुटतो खाता पिता शब्द टाकत अर्थ लावत भाव करत वजन बघत लिव लिवतो सटा सटा मग परत तुमच्या चवकश्या पुन्हा आमच्या उठाबश्या असंच का तसंच का म्हणायचं म्हणायचं परत परत तरीसुद्धा लीवच म्हणायचं अपुनबी व्हय व्हय म्हणायचं व्हाय व्हाय नाय म्हणायचं गालभर…
-
लिहीन लिहीन – LIHEEN LIHEEN
लिहीन लिहीन काही पण लिहीन पण लिहीनच लिहीन लिहीत राहीन लिहीत राहीन जमेल तोवर लिहीतच राहीन सुचेल छान छान मस्त मस्त ते ते सारे लिहित राहीन कशाला थांबू कशाला अडखळू उगाच अडखळून पडू बिडू सापडतील ते शब्द घेईन ओळींची गाडी पुढेच नेईन झुक झुक झुकाक धावत राहीन इंजिन बनून शिट्टी घालेन हवेत धूर नाही वाफ…
-
पुन्हा धबधबावे – PUNHAA DHAB DHABAAVE
अता मी लिहावे अता मी पुसावे फिरूनी कुरूपा अचुक मी टिपावे खऱ्या पावसाला असा जोर येता पुन्हा प्रेमस्मरणी मजेने रमावे धरा चिंब झाली झरा वाहतो हा तयातील पाणी मनी साठवावे निळे मेघ आता किती कृष्ण झाले तयांसारखे मी अता मुक्त व्हावे अशी ये समोरी मला सत्य म्हणते कधीची उभी मी तया ते कळावे नदी आटलेली…