Category: Marathi kaavya

  • काव्यगंगा – KAAVYA GANGAA

    निळा रंग आभाळाचा मनात जेव्हा उतरत जातो.. नयनांमधल्या निळ्या डोहात हळूहळू पसरत जातो पंख पसरून मुक्त पाखरे झेप घेतात नभात जेव्हा मन गाणे गात गात हिंदोळ्यावर झुलते तेव्हा हिंदोळ्यावर झुलता झुलता तरल होऊन शब्द काही नकळत अर्थ देऊन जाती देहबोलीला दिशात दाही डोळे बोलतात अधर विलगतात शब्दांमधला पकडून भाव तरल धुक्याच्या पडद्याआडून हाका मारतो अनाम…

  • उदो उदो – UDO UDO

    इकडे तिकडे वरती खाली फक्त स्वतःचा उदो उदो दडून मी पण करते आहे मस्त स्वतःचा उदो उदो उदे उदे मी उदे उदे तू उदे उदे घन करिताती गर्जत वर्षत होण्यासाठी स्वस्त स्वतःचा उदो उदो वेठी धरण्या वळण लावण्या कीर्ती मिळण्या बरा पडे चुका लपविण्या शासन करण्या सक्त स्वतःचा उदो उदो पुन्हा उगवती पुन्हा तळपती मध्यान्हीच्या…

  • काजळ – KAAJAL

    नागिण कृष्णा चिद्घनचपला लखलखणारी एक गुलछडी निशिगंधेची दरवळणारी मिणमिणत्या पणतीसम तेवत तेल संपता काजळ होण्या कू नयनातिल काजळणारी नयन जलाशय तुडुंब भरता काठ सोडुनी खडकांमधुनी निर्झरबाला खळखळणारी मुक्त व्हावया अधरांमधुनी शीळ घालुनी लहर हवेची श्वासामधुनी सळसळणारी देहाग्नीच्या भट्टीमध्ये तपवुन तापुन हृदयामधल्या शुद्धात्म्यासह झळझळणारी

  • कन्यादान – KANYAA DAAN

    लग्नविधीतिल शब्द खटकतो कन्यादान कन्या म्हणजे वस्तू नाही आत्मा जाण हात असावा हातामध्ये कशास गाठ विसरुन ओट्यांची गाठोडी व्हावे गान स्वतंत्रता आत्म्यांची जाणुन द्यावी साथ परंपरेतिल अस्सल जपण्या यावे भान मैत्री प्रीती दोन जिवांची वाढायास कर्तृत्वाने वाढो दोन्ही घरची शान प्रत्यंचा धनुराची ताणुन धरता नेम मुक्तिपथावर ऊर्ध्वगतीने जातो बाण

  • टीप – TEEP

    एक कांचनी क्लीप झळाळे एक सुवर्ण सुदीप झळाळे शालूवरती कनक वल्लरी एक अक्षरी टीप झळाळे पेन लाकडी पण सोन्याचे एक त्यावरी नीप झळाळे हेम चंपकी बनी सुगंधी एक जलाचा पीप झळाळे छेडायाला कुंदन तारा एक विजेसम बीप झळाळे

  • जगत – JAGAT

    मी गुणगुणते जे गाणे आहे माझे माझ्यातुन उमले ते ते सारे माझे मी माझे माझे म्हणत राहिले जेव्हा पाहिले जगत मी अवती भवती तेव्हा

  • दोर – DOR

    बास वाटते लिहून जाहलेय बोर बोर काफिया पहा किती चकोर मोर चंद्रकोर कमलिनी दलात शांत पहुडलेत चांदण्यात भ्रमर भृंग हे नव्हेत नेत्र हे तुझे टपोर वाट पाहणे पुरे कुणास रोखले न मी परवडेल ना मला सदा तुझ्या जिवास घोर टोक गाठले असे पुढे न वाट कळस घाट घ्यायची अता उडीच कापलेत सर्व दोर काय चोरले…