प्राक्तन माझे गुलाम बनले मम आत्म्याच्या चरणी झुकले शून्य जाहल्या पंचभुतांना भविष्य माझे पुरून उरले उधाणलेल्या समुद्रात मन नाजुक उदकाडीवर तरले झरलेले मम अक्षर अक्षर शुभ्र कर्पुरासमान जळले लेखणीस मम वंदन करण्या कर जोडुन मी डोळे मिटले

सम्यक श्रद्धेवर मी जगते सृष्टी माझी जिवंत आहे जगावयाची जगवायाची माझी भाषा ज्वलंत आहे म्हणोत कोणी काही मजला लिहीत राहिन सुरेल गाणी गाण्यांमधल्या बकुळ फुलांचा परिमल कीर्ती दिगंत आहे उंच कड्याच्या टोकावरुनी निळ्या नभाला बांधिन झूला सभोवताली पहावयाला मला कुठे रे उसंत आहे दोन पावलांपुरती भूमी बघून रोवे पाय अता मी पंख पसरुनी झेप घ्यावया…

कलंक नाही डाग न कसला हे तर हळदी कुंकू घन वर अभ्रांच्या गर्दीत अंबरी खग ताऱ्यांचे नाजुक झुंबर गुरे वासरे वाटेवरती गळ्यात मंजुळ घंटा किणकिण सांजेच्या केशरी करातिल झळाळणारे कंकण बिलवर पुष्पपऱ्यांचे रूप घेउनी सारवलेल्या अंगणातुनी निळ्या जांभळ्या बाळ पाहुण्या भूचंपा डोलती भुईवर हवेत गोरज लाल सावळा वडावरी पक्ष्यांचा कलरव शेणसड्यावर रांगोळीतुन गुलबक्षीची फुले तरूवर…

लुटेन संक्रांतीस गोडवा घरास माझ्या बरकत आहे हृदयसागराच्या धक्क्यावर सुख शांतीचे गलबत आहे मधुमेहाची कशास चिंता शरीर हलते चपळाईने वाळ्याचे माठात सुगंधी जांभुळ रसना सरबत आहे तिळातिळाने दिवस वाढुनी तिळातिळाने रात्र घटाया मावळतीचा सूर्य केशरी दिशेस उत्तर सरकत आहे कशास कोंडुन स्वतःस घेशी दगडी भिंतींआड पाखरा उघड उघड रे द्वार चंदनी दक्षिण वारा धडकत आहे…