आनंद अज्ञानातही असतो कधी माणूस तेव्हा त्यातही रमतो कधी नाही जरी त्याला जमे झरणे पुन्हा फुलवावया वृद्धांस तो झरतो कधी शोधावया कोणा जरी फिरतो सदा माझे तरी नाही कुणी म्हणतो सदा कोणावरी केली न प्रीती सांगतो मौनातल्या बिंबात का बुडतो कधी जिंकावया निघतो जगा शस्त्रांसवे गोष्टीतल्या युद्धातही हरतो कधी खेळात आता खेळ नाही वाटता लांबून…

बाहेर तू उन्हाने होशील तप्त भारी डोक्यातल्या भुश्याची पेटेल आग सारी या शायरीत माझ्या आहेच जल सुगंधी ते शिंपडून पाणी विझवेल आग झारी क्षितिजावरून वाहे झुळझूळ शीत वारा त्याच्यासवे ढगांची आता निघेल वारी नाही कसे म्हणावे वळीवास त्या धरेने होती अधीर तीही चाखावया खुमारी घेऊन मौन ओठी तू ऐक गझल माझी आता हसावयाची अमुची असेल…