डोळ्यात धूळ गेली ढवळून मूळ गेली धुंडून कोपऱ्यांना पाहून कूळ गेली डोक्यात स्वच्छतेचे घेऊन खूळ गेली उतरून मस्तकी मम उठवून शूळ गेली झालीच गझल भारी घालून रूळ गेली रक्ता चटावलेला मोडून सूळ गेली तोंडात साठलेली टाकून चूळ गेली

गा उन्हाचे रंग उधळत मस्तपैकी गा धरेला मस्त खुलवत मस्तपैकी नित्य असतो पंचमी सण फाल्गुनी बघ राग रुसवा सोड पळवत मस्तपैकी लाल पिवळा जांभळा घन गगन चुंबे नाच चपले धुंद चमकत मस्तपैकी काय बरवे काय सुखवे ओळखूनी बरस मेघा देह भिजवत मस्तपैकी मोतियांसम शब्द बरसे गझल वेडी गा ढगा रे ढोल बडवत मस्त पैकी तू…

मस्तपैकी मी लिहावे नित्य काही मस्त बाकी तू जपावे नित्य काही कल्पना माझी असो की त्या फुलाची मस्त आणिक छान द्यावे नित्य काही संगती एकांत नाजुक सांज प्याले मस्त साकी तू भरावे नित्य काही गोठलेल्या काफियांची आ अलामत मस्त बदले मी पुरावे नित्य काही मी न माने अन जुमाने पुद्गलाला मस्त माझे मी स्मरावे नित्य…

रंग रूप आरसा मनाचा तृप्त कृष्ण घन तसा मनाचा कोण डाव खेळते कुणाशी रंग गडद बघ तसा मनाचा शीळ वात घालता मजेने धाव घेतसे ससा मनाचा शिंपल्यात दो झरे वसंती गझल उधळते पसा मनाचा गाल गालगा लगा सुनेत्रा सहज पेलते वसा मनाचा

वाहवा क्या बात ही जणु दुधारी पात ही मातृधर्मा  जागते नागिणीची जात ही लखलखे जणु आत्मजा टाकुनी बघ कात ही ही न मिथ्या देवता समय समई वात ही मी “सुनेत्रा” टपटपे गझल लिहिते गात ही