-
रंगमाया – RANG MAYA
निळे सावळे नभ मळलेले क्षितिजावर हे झुकलेले धवल जांभळ्या रानफुलांच्या शिवारात मन फुललेले पीत पाकळ्या हरित पल्लवी चरण धरेवर जणू पडले रंगांच्या मायेत गुरफटले
-
धाडस – DHADAS
धाडस येते हळूहळू हळूहळू असत्य लागे दूर पळू हळूहळू कर्म निर्जरा सहज करू कळेल मग फक्त लागला देह मळू हळूहळू अता फटाके वाजवणे बंद करू लागो त्यांचे बूड जळू हळूहळू चपटी होता तळुन बिळुन पुरी बिरी वाळवून खोबरे तळू हळूहळू श्वान लागता पाठीशी घाबरुनी बावचळुन तो म्हणे वळू हळूहळू
-
खात्री – KHATREE
माझ्या दुकानी सत्य कळते निर्जरेने घाटात झटकन चाक वळते निर्जरेने वळवीत मी पण शब्द गरगर मार्दवाने भाषा क्षमामय कर्म फळते निर्जरेने आहे करामत हीच माझ्या आर्जवाची तपताच काया विघ्न टळते निर्जरेने जीवास कोणाच्या न धोका पूर्ण खात्री घामास गाळत नीर गळते निर्जरेने गावे फुलांची विविध रंगी चिंब भिजली पुण्यास पाहुन पाप पळते निर्जरेने
-
हेड – HEAD(HED)
हे राजगुरुचे गाव सुद्धा खेड आहे मम गझल बंधन जीव जपण्या थ्रेड आहे असुदेत रे तव कातडीचा रंग काळा पण रंग रक्ताचा तुझ्याही रेड आहे हातात असुदे लेखणी तलवार जणु रे आपण अता दावूच त्यांना आपली ए ग्रेड आहे ब्रम्हांड पुरवी बालकांना माझिया जी अदृश्य शक्तीची सुरक्षा झेड आहे मम मान सुंदर मोरणीची शोभते मज…
-
शंख – SHANKH
उठव स्वतःच्या सौन्दर्यावर ठसा स्वतःचा उधळ स्वतःच्या सुंदरतेवर पसा स्वतःचा कशास तुजला कुणी म्हणावे स्वतःस ओळख स्वतःस कळता पूर्ण कहाणी वसा स्वतःचा कोमल काया तरल मनाची अवघी माया कटीवर सांडे कनक गुणांचा कसा स्वतःचा ऐन्यामध्ये रंगरूप बघण्याच्या आधी नित्य करावा साफसूफ आरसा स्वतःचा कंठ गळा जणु शंख सुनेत्रा फूंक तयाला श्वासातून मोकळा कराया घसा स्वतःचा
-
घण – GHAN
चला तुतारी फुंकू आपण सत्त्वर त्यागू मीपण बीपण मिथ्यात्वावर घालूया घण काव्य तुतारी फुंकू आपण ओठांनी अपुल्या अंतरीचा आवाज उमटूदे काव्यातून अपुल्या मशाल पलिते धरू पेटते दीपस्तंभ ते काव्यपथाचे अखंड चळवळ हात राबते ओंजळ ओंजळ प्रेम सांडुदे हातातून अपुल्या अंतरीचा आवाज उमटूदे काव्यातून अपुल्या जीव जपावा वत्सल भावे नकोच ईर्षा हेवेदावे स्वाध्यायाने गुण उजळावे दहशत…
-
उपचार – UPCHAR
कीड नडली पुन्हा बहर नडले कुठे पूर्ण उमलूनही पुष्प खुडले कुठे लाल अंगांग झाले रगडले कुठे चोर रंगेल हाती पकडले कुठे हा उन्हाळा नव्हे पावसाळा नव्हे नीर सांडे तरी भाव रडले कुठे मत्स्य भरतीतले रास जाळ्यामधे तप्त वाळूत मीन तडफडले कुठे कर्म प्राचीन जर धर्म संयम हवा कैक उपचार पण रोग झडले कुठे वीज नाचूनही…