सुनेत्रा नकाते

बरसत्या धारांमधूनी नाद ऐकू येत आहे शांतरसमय सागरी लाटांमधूनी गाज ऐकत वात वाहे शांतरसमय चालली वारी पुढे ही रंगल्या भक्तांसवे या पंढरीला सोहळा भिजल्या मनांचा सावळा आषाढ पाहे शांतरसमय भावघन श्रद्धा म्हणोनी शब्दधन मी मुक्त सांडे लेखणीतुन बाग मग सारस्वतांची माझिया काव्यात नाहे शांतरसमय बांधुनी तालासुरांनी अक्षरे लय साधणारी गीत बनता बंदिशीतिल राग माझ्या अंतरी…

गढुळलेल्या दो नद्यांचे गोठले जल काव्य माझे वाहणारे जाहले जल कैक सुंदर भावनांचे अंबरी घन नाचता त्यातून बिजली सांडले जल ज्या अहंतेला स्वतःचे ना जरी भय त्या मदांवर मी खुषीने सोडले जल बंगला गाडी तुझी ती हाय क्षुल्लक त्याहुनी प्रिय आसवांचे वाटले जल आपला पाऊस असुनी वाटतो पर वाटुदे कोणास काही बोलले जल गझल अक्षरगणवृत्त…

पानजाळीतून पाहे, चंद्र तो आहे खराकी, बिंब पाण्यातिल खरे प्रश्न वेडे का पडावे, आजसुद्धा ते तसे तुज, शोध आता उत्तरे वेड वेडे लागले होते कुणाचे, पाहुनी डोळ्यात माझ्या, सांग रे मोकळे आभाळ होण्या, व्यक्त तू बरसून व्हावे, एवढे आहे पुरे वेड लावे वीज चपला, वादळांशी झुंजताना, फिरुन वेडे व्हावया ती विषारी वावटळ पण पांगल्यावर, वादळासह,…

वाटेवरले टाळत धोंडे वेल कपारीवरी जिजीविषेने वर वर चढते वेल कपारीवरी चढता चढता पुढे लागता संगमरवरी घाट जगण्यासाठी खाली उतरे वेल कपारीवरी वेल न म्हणते मी तर नाजुक कशी कळ्यांना जपू मूक कळ्यांचा भार वाहते वेल कपारीवरी प्रकाश माती हवेत राहुन पाणी शोषायास हवे तेवढे वळसे घेते वेल कपारीवरी ऋतू फुलांचा वसंत येता बहरून सळसळुनी…

काळी काळी, काष्ठे शिसवी, रचून न्यारा, बनला अपुला, एक बंगलो, स्वतःत रमण्या… अनुपम चैत्यालय मनमंदिर, मूर्त पाहुनी, तीर्थंकर भक्तीत झिंगलो, स्वतःत रमण्या…. भक्तामर स्तोत्रातिल कडवी, अठ्ठेचाळिस, भक्तांसम कंठस्थ व्हावया,भक्ती केली… दर्शन केले, पूजन केले, जिनदेवाचे, गुणानुरागी होत खंगलो, स्वतःत रमण्या…. धुवांधार पावसात न्हाउन, उभी रिंगणे, गोल रिंगणे, करून नाचत चिंब जाहलो… वारीमध्ये, अभंग ओव्या म्हणता…