सुनेत्रा नकाते

अंकात ना अडकते अक्षर शबाब होते मी आकडे न मोजे मौनी गुलाब होते कुठल्याच पुस्तकांचे माझे दुकान नाही माझी दुकानदारी माझा रुबाब होते अन्नास ठेव झाकुन होताच गार अलगद राहील ते टिकूनी ना ते खराब होते तो ब्रम्हदेश अस्सल माझाच वाटता मज चित्रात कृष्ण धवला रंगून बाब होते आहेच मी सुनेत्रा मम क्षात्रतेज तळपे मेयर…

हे घड्याळाचेच काटे सांगती काटे टोचरे काटे फुलांतिल काढती काटे हाच तो काटा उरातिल दरवळे घमघम अंतरीचे शल्य त्याच्या प्राशती काटे वाट काट्यांची जरी ही साधना आहे प्रीतिने जाळ्यांस विणती जोडती काटे त्या रुमालानेच बांधा तोंड पोत्याचे जे नको ते क्लास त्यांना टाळती काटे बांग ऐकुन कोंबड्याची जाग आल्यावर अक्षरांवर मम फराटे ओढती काटे कोणते…

साकार आत्मजेचा बांधा घटाव आहे लेण्यांत मूर्तिजेला घडण्यास वाव आहे सोंगे करून आपण दावू रुबाब त्यांना निर्लज्ज भेकडांचा भेकड ठराव आहे बळदांत साठवील्या धान्यास कीड भारी बुडता पुरात बळदे त्यांचा लिलाव आहे ते शिंपडून पाणी थाळी पुसून घेती आत्म्यात पाहण्याचा त्यांना सराव आहे आहेच मी सुनेत्रा दिलदार स्वाभिमानी जीवास जीव देणे माझा स्वभाव आहे