सुनेत्रा नकाते

सोडून सर्व देते धरले कधी न काही गझलेस रंग देण्या मी माझियात पाही वाटा अनेक होत्या काहीच मी निवडल्या जगणे मजेत होते झाले कधी न त्राही माझेच गीत मजला पण वाटते न माझे देण्यास मोद सर्वां म्हटले कधी न नाही गोष्टीत शील कोणा मन कल्पनाच वाटे गोष्टीवरून कोणी शोधेल मूळ राही गझलेस पूर्ण करण्या साकी…

लेखणीने, मार रट्टा, कागदांवर, कैक कोऱ्या, जागुनी तू.. घाल बेड्या, रंगलेले, हात धरुनी, पकड चोऱ्या, जागुनी तू… फक्त इनपुट, द्यायचे अन, घ्यायचे आऊटपुटही, लक्षपूर्वक.. पाठ कर सर्कीट त्यांचा, वाजवीण्या, मस्त बोऱ्या, जागुनी तू… ताडपत्रीने छतावर, घाल आच्छादन टळाया, नित्य गळती.. काळजी घे, छप्परांची, आवळूनी, बांध दोऱ्या,जागुनी तू… ना तुझे हॉटेल आहे, मालकीचे, पण तरीही, शिकुन…

पाऊस थांबलेला काठावरील गावी पंचायतीत गप्पा गोष्टीत शील गावी मतला असेल वा हा म्हणती जमीन याला ओसाड माळ बघण्या वाटे न थ्रील गावी शहरात काम नाही ना राहण्यास थारा जातात गांजलेले करण्यास डील गावी सोडून पिंजऱ्याला गेले उडून पक्षी आता न अनुभवाया तो स्वस्थ फील गावी शिवलेय तोंड वाटे प्रत्येक माणसाचे मिळते न ऐकण्या ते…

डोंगराच्या पायथ्याशी घे विसावा पावसा तृप्त जल प्राशून पृथ्वी ठेव पावा पावसा तिज समुद्रा भेटण्याची ओढ होती लागली भेटली ती काय द्यावा तुज पुरावा पावसा माणसांच्या कुंडलीतिल कर्मरूपी पिंजरा पत्रिका मांडे स्वतः जो मुक्त रावा पावसा वासनांची लाट अडवुन संयमाने तापता चिंब भिजल्या मृत्तिकेचा रंग ल्यावा पावसा केस सुकवी मेघमाला लोळणारे भूवरी तूच आता ऊन…

पहाटे पहाटे मला गझल भेटे पहाटेस वेडे खरे नवल भेटे निसर्गास गाणे नवे ऐकवाया पहाटे खगाला धरा सजल भेटे दवाने भिजूनी सुगंधात खिरता पहाटे गुलाबी हवा तरल भेटे ऋतू पावसाळी गडद गडद न्यारा पहाटे निळ्याशा जळी कमल भेटे नशीली तराई निशा नागमोडी पहाटे पुन्हा पण वळण सरल भेटे