पंकात वासनेच्या रुतले कधीच नाही कमळातले अली पण डसले कधीच नाही चढवून चिलखताला चिखलात खोल गेले तेथे निवास करणे रुचले कधीच नाही रंगून राजधानी सुकुमार भावनांची व्यापार त्यात करुनी फसले कधीच नाही घोटून अक्षरांना केली अशी करामत ठिणग्या करात फुलल्या विझले कधीच नाही तपवून पाप गेले देऊन पुण्य आले भिजले कृतज्ञ भावे रुसले कधीच नाही…

बहिणी खरेच सच्च्या भावांस जागणाऱ्या लावून अर्थ हितकर नावांस जागणाऱ्या जेथे न फक्त चर्चा चारित्र्य पूजिती त्या ओढाळ अंतरीच्या गावांस जागणाऱ्या मांडून चूल दगडी मी भाकऱ्यांस थापे घन तापल्या तव्यांच्या तावांस जागणाऱ्या जे घाव तू दिले मज भरुनी तयांत सौरभ फुलती कळ्या सुगंधी घावांस जागणाऱ्या जिंकावयास हृदये उधळू सयी सुनेत्रा मागून घेतलेल्या डावांस जागणाऱ्या  

भावात देव आहे शोधा कुठे कपट ते आत्म्यास साक्ष ठेवा शोधा कपाट पट ते हिरव्यात कृष्ण धवला राखाडि लाल पिवळा चौकट बदाम किल्वर इस्पीक चार पट ते मम खेळ बिनपटाचा भासे जरी जनांना तत्त्वार्थ सूत्र खेळी जीवाजिवास पटते चाफ्यासमान सोने हळदीसमान औषध आराधनेत तपुनी होईल काळपट ते शेरात पाचव्या लिहितेय नाव माझे मांजापरी सुनेत्रा सत्यास…

अंकात ना अडकते अक्षर शबाब होते मी आकडे न मोजे मौनी गुलाब होते कुठल्याच पुस्तकांचे माझे दुकान नाही माझी दुकानदारी माझा रुबाब होते अन्नास ठेव झाकुन होताच गार अलगद राहील ते टिकूनी ना ते खराब होते तो ब्रम्हदेश अस्सल माझाच वाटता मज चित्रात कृष्ण धवला रंगून बाब होते आहेच मी सुनेत्रा मम क्षात्रतेज तळपे मेयर…

हे घड्याळाचेच काटे सांगती काटे टोचरे काटे फुलांतिल काढती काटे हाच तो काटा उरातिल दरवळे घमघम अंतरीचे शल्य त्याच्या प्राशती काटे वाट काट्यांची जरी ही साधना आहे प्रीतिने जाळ्यांस विणती जोडती काटे त्या रुमालानेच बांधा तोंड पोत्याचे जे नको ते क्लास त्यांना टाळती काटे बांग ऐकुन कोंबड्याची जाग आल्यावर अक्षरांवर मम फराटे ओढती काटे कोणते…