लोक हे दिसले न पूर्ण विरक्त मजला वाटले काही तरी पण सक्त मजला प्राशुनी माधुर्य गझले पश्चिमेसम सांजसमयी व्हायचे आरक्त मजला जोगवा मागे न पाळे मी तिथीही का तरी म्हणतात कोणी भक्त मजला आवडे मज मम मुठीतुन विश्व बघणे मौन म्हणते राहुदे अव्यक्त मजला ही बरी की ती सुनेत्रा काय सांगू जी खरी ती भावते…

कुणी चेचले सांग तुला कुणी पाडले सांग तुला नकोसे तुझे हे जीवन रे कुणी टोचले सांग तुला लगागा लगा गा गालल गा कुणी फिरवले सांग तुला असे वागणे सोड बरे कुणी ठोकले सांग तुला मुळे पकडुनी घट्ट रहा कुणी पकडले सांग तुला लगा गालगा गाल लगा कुणी वाचले सांग तुला सुनेत्रातले अर्थ खरे कुणी दावले…

पावसाळा मेघ काळा भिजत राही मुक्त टाळा कुंडल्यांचे स्तोम जाळा रोग टळण्या नियम पाळा अक्षरांना नीट गाळा कलम किल्ली मी कृपाळा उघडला मम कनक टाळा

शांत चित्त शुद्ध देह माय तृप्त चिंतनात सांग याहुनी महान ईश कोणता जगात मेंढरे जरी बरी खरी हुशार माकडेच जांभळ्या फळांस गोड ठेवतात काळजात एक शेर जादुगार मम सुनेत्र त्यात दोन जांभुळासमान गडद काळजास छेडतात अर्घ्यरूप आसवात चिंब जाहलेय बिंब पाहतेय ऐकतेय उमटतेय मौन रात अंतरात लावलीस जी अजून तेवतेय ना हलेल अन विझेल वादळात…