मी न कुठली पाठ करते सिद्धता सोडवीते पायरीने सिद्धता पायऱ्यांना गाळले तेव्हांच रे जाणल्यावर पूर्ण आहे सिद्धता सिद्ध जेव्हा मी स्वतःला करितसे यत्न सारे करुन मांडे सिद्धता ओळखूनी क्षेत्र हितकर मम जिवा झरत जाते सहज येथे सिद्धता मी सुनेत्रा नित्य माझी साधना पक्ष साध्यातून साधे सिद्धता

अनस अक्षरात अन सह्यांत .. हृदय स्पष्ट स्वच्छ ह्यांत … गाळ गाल वा लगाल .. दीर्घ र्हस्व काय ह्यांत … ही लगावली लिहून .. ठेव पुस्तके वह्यांत … ह्यांत हा रदीफ जाण .. काफिया अनसच ह्यांत … अनस केव स्वच्छ काय .. काफिया स्वर बघ ह्यांत … पात्र माझिया मनात .. डोकवे कली न ह्यांत…

सोडून सर्व देते धरले कधी न काही गझलेस रंग देण्या मी माझियात पाही वाटा अनेक होत्या काहीच मी निवडल्या जगणे मजेत होते झाले कधी न त्राही माझेच गीत मजला पण वाटते न माझे देण्यास मोद सर्वां म्हटले कधी न नाही गोष्टीत शील कोणा मन कल्पनाच वाटे गोष्टीवरून कोणी शोधेल मूळ राही गझलेस पूर्ण करण्या साकी…

लेखणीने, मार रट्टा, कागदांवर, कैक कोऱ्या, जागुनी तू.. घाल बेड्या, रंगलेले, हात धरुनी, पकड चोऱ्या, जागुनी तू… फक्त इनपुट, द्यायचे अन, घ्यायचे आऊटपुटही, लक्षपूर्वक.. पाठ कर सर्कीट त्यांचा, वाजवीण्या, मस्त बोऱ्या, जागुनी तू… ताडपत्रीने छतावर, घाल आच्छादन टळाया, नित्य गळती.. काळजी घे, छप्परांची, आवळूनी, बांध दोऱ्या,जागुनी तू… ना तुझे हॉटेल आहे, मालकीचे, पण तरीही, शिकुन…

पाऊस थांबलेला काठावरील गावी पंचायतीत गप्पा गोष्टीत शील गावी मतला असेल वा हा म्हणती जमीन याला ओसाड माळ बघण्या वाटे न थ्रील गावी शहरात काम नाही ना राहण्यास थारा जातात गांजलेले करण्यास डील गावी सोडून पिंजऱ्याला गेले उडून पक्षी आता न अनुभवाया तो स्वस्थ फील गावी शिवलेय तोंड वाटे प्रत्येक माणसाचे मिळते न ऐकण्या ते…

डोंगराच्या पायथ्याशी घे विसावा पावसा तृप्त जल प्राशून पृथ्वी ठेव पावा पावसा तिज समुद्रा भेटण्याची ओढ होती लागली भेटली ती काय द्यावा तुज पुरावा पावसा माणसांच्या कुंडलीतिल कर्मरूपी पिंजरा पत्रिका मांडे स्वतः जो मुक्त रावा पावसा वासनांची लाट अडवुन संयमाने तापता चिंब भिजल्या मृत्तिकेचा रंग ल्यावा पावसा केस सुकवी मेघमाला लोळणारे भूवरी तूच आता ऊन…