तुज पाहते तुज ऐकते मज एवढेच कळे प्रिया मनी मानसी खग गातसे उबदार कंठ वळे प्रिया पडताच स्वप्न नवे निळे दव प्राशुनी खिरते निशा हसऱ्या उषेस पहावया नयनात डोह तळे प्रिया घन सावळा गगनी फिरे चमके नभी बिजली जरी हृदयात प्रीत जपावया भय सोड तू सगळे प्रिया उचलायचा न मला अता नच रिक्त वा भरला…

बावऱ्या गझलेस माझ्या स्थैर्य आता लाभले शेर सारे प्रकटलेले अंतरातुन उजळले कलम हाती घेउनी मी फोडता या हिमनगा शुभ्र मौक्तिक चूर्ण माझ्या भोवताली सांडले ना सिकंदर व्हायचे मज ना गुरूही व्हायचे जिंकण्या हृदये फुलांची मी बहर हे माळले गोठल्या झाडात पुन्हा आवाज काही गुंजता मृदुल हिरव्या पालवीने अंग त्याचे रंगले शब्द मोहक अर्थ सुंदर वृत्त…

हासता निर्व्याज्य पुष्पे हासणे टाळू नको हासणाऱ्या या फुलांना माळणे टाळू नको पुण्य आले धावुनी बघ हे तुला भेटायला पुण्य तव शब्दात सुंदर गुंफणे टाळू नको दुःख भरता जन्मभरचे वाहत्या अश्रुंमधे आसवांना गाळण्याने गाळणे टाळू नको द्यावया तव रंग अधरा वासरी ही फडफडे वासरीला त्या गुलाबी वाचणे टाळू नको नाटकातिल पात्र वेडे भेटते जेंव्हा तुला…

ये उन्हा ताप रे मौन तू सोड रे प्रीतिचे ते जुने गौप्य तू फोड रे ढेकळे जाहली या मृदू मातिची नांगरू शेत हे औत तू जोड रे वर्षता मेघ हे हासना खदखदा पावसाची करुन मौज तू गोड रे छप्पराच्यावरी सूर्य हा बागडे यावया किरण तलि कौल तू तोड रे ना जिना त्या घरा कैदखाना जणू…

कनक कस्तुरी उधळुन गेली, आई माझी मुक्ती रमणी कोमल सुमने फुलवुन गेली, आई माझी मुक्ती रमणी स्वर्गामधले विमान पुष्पक, घेउन येता माझे दादा दवबिंदुंना माळुन गेली, आई माझी मुक्ती रमणी अनेक कन्या पुत्र तिचे प्रिय, दादा पण तिज, प्राणाहुन प्रिय त्यांच्या वाटा शोधुन गेली, आई माझी मुक्ती रमणी गझला कविता कथा समीक्षा, हृदयापासुन तिने जाणल्या…