कधी कधी मी माझी आई कधी कधी चित्रातिल दादा कधी खोडकर कृष्ण कन्हैया कधी कधी मी गोरी राधा घननीळाच्या अधरांवरची जशी बासरी स्वरुप सुंदरी तशीच मीही मुग्ध कुमारी प्रिय गझलेतिल रदीफ साधा फिरव अशी जादूची कांडी स्वर अन व्यंजन सजीव व्हावे शब्द असूदे पूर्ण रूप वा किंचित अधुरा अर्धा आधा गझल बोलते मात्रांमधुनी सहज तरीही…

कर्माला नूतन रोखू तू बोट सखीचे धरना आत्माच तुझा हा सुंदर आत्म्यात मला तू बघना करवंदी डोळ्यांमधले बघ काजळ उतरे गाली मिटलेल्या पापण काठी येऊन प्रियतमा निजना काठावर मौन तळ्याच्या जललहरी नाचत येती पाण्यात चांदणे झरते गझलेवर कविता करना हृदयाच्या खोल तळाशी तव दिसते हसरी प्रतिमा तू झुळुक सुगंधी बनुनी अतातरी झुळझुळना रिमझिमत्या आठवणींचा पाऊस…