भर बाराची वेळ तरीही कोकिळ ताना घेय तरीही कुठे कावळा क्रो क्रो करतो जुनाट वाहन वेग तरीही चिकचिक दलदल अवती भवती खातो कोणी भेळ तरीही शिट्टी वाजे कुठे कुकरची शिजे चुलीवर पेज तरीही कार कुणाची पुढे न जाते उघडे आहे गेट तरीही पदर उडे हा वाऱ्यावरती कुणी पकडते शेव तरीही माप सुनेत्रा तुझेच असली शेवटचा…

प्रेम-लग्नात हुंडा-बिंडा, हे कसलं प्रेम लग्नाआधी देह-संबंध, म्हण शेम शेम उलटी टीप अन धावदोरा, इथे न चाले पिको यंत्रास बाजुला ठेव, घाल बरं हेम मराठी खरी दिलदार परी, इंग्रजी म्हणे “आली आली” म्हणता म्हणता, करे “कम केम” माय मऱ्हाटी बहिणाबाई, कानडीचीगं कन्नड मराठी सीमेवरी, बोलुया सेम गुजरांचा केम छे केम छे, सर्वांना कळे आट खेळ…

टाक झाडुनी वाकुन वाकुन पाला पाचोळा स्वच्छ कोपरा बघून त्याला कर लवकर गोळा ढीग पडे हा झोपाळ्यावर धुतल्या वस्त्रांचा नकोस घालू घड्या बिड्या तू कर चोळामोळा नीतळ चष्मा घाल धुळीतिल करताना कामे उडता कचरा डोळ्यामध्ये धू लवकर डोळा दगडासम बघ तनमन झाले जागी हो आता झोके देण्या मनास सखये बांधच हिंदोळा गाई गुरांना खाण्यासाठी बनव…

नाजुक साजुक एलोव्हेरा म्हणते भारत माझा मेरा बर्फाविन मज दे इक्षूरस चषकामध्ये सुंदर येरा पुर्वेवरती अरुण उगवला प्रभात म्हण वा त्यास सवेरा सूर्योदय होताच धरेवर वाहन माझे निघे तवेरा बोट दाखवुन यू यू म्हणशी म्हणे ‘सुनेत्रा’ घालच फेरा

रंगले जरी कधी रंग ना मी उधळले फक्त प्रेम ठेवुनी शेष काही विसरले तुझ्याच आठवात मी दंगले पुन्हा पुन्हा तुलाच शोधले पुन्हा जरी कधी हरवले फुलापरी हसत मी चालले तुझ्यासवे घसरता चुकून पाय हात फक्त पकडले पुरेच खेळ हा सख्या कोसळू अता पुरे म्हणत म्हणत मी तुला हळूहळूच बरसले नाव मी तुझे खरे जपून ठेवले…

सांग मला भेटण्यास त्या उनाड पारव्यास अंतरात साठवून प्रेम उतर नाचण्यास ये इथेच राहण्यास पावसास पाडण्यास भीत नाय मी कधीच आषाढी गारव्यास भाग पाड लबाडास खरे तेच बोलण्यास मोल असे जाण अता गात गात खिदळण्यास जन्म घे पुन्हा पुण्यात सुनेत्रास हरवण्यास