आत्मघाती संस्कृतीचा कळस खोटा छान तू सुंदरांच्या प्रकृतीचा पाय सोटा छान तू संधिसाधू बेरकी ते अक्षरांना बदलती मस्त त्यांना ठोक द्याया दगड गोटा छान तू मंदिरे ते बांधताती फायदा लाटावया संत बनुनी कमव आता पुण्य तोटा छान तू मोडण्या लग्ने तयांचा कुंडलीचा फार्स हा गूण मग जुळवीत बसती मोज नोटा छान तू हाच मोठा मीच…

जिंकणार सत्य आज वाजणार सत्य आज पाहताच मुग्ध भाव लाजणार सत्य आज शुभ्र मेघ अंबरात हासणार सत्य आज वीज नाचता नभात वर्षणार सत्य आज खोडसाळ जो तयास चोपणार  सत्य आज आत्मरूप दर्पणात भाळणार सत्य आज नेत्र नयन लोचनात झळकणार सत्य आज वृत्त – गा ल, गा ल, गा ल, गा ल.

फुलते खुलते मुग्ध मधुर सय उडवुन लावी मरणाचे भय जुळव करांना हृदयापाशी जै जै अथवा करण्या जय जय अभ्युदय करत तव आत्म्याचा दीपक बन रे रत्नत्रयमय शास्त्यामधला अस्त पळवुनी चंद्रोदय अन हो सूर्योदय चाफा हिरवा पिवळा धवला हसतो  म्हणतो विसर अता वय त्या लपलेल्या काढ अहंला फळ मिळवाया सुंदर रसमय व्यवहाराला चोख ‘सुनेत्रा’ शक्ती इतुका…

आठवले मज वेडे सारे पुष्प-सुगंधित झाले वारे पापण काठी मौनी अश्रू नकळत त्यांचे बनले तारे मुग्ध मधुर ते रूप परंतू मम नेत्रांवर सक्त पहारे भेटायाला उत्सुक कोणी म्हणुनी जपले क्षण मी खारे माझ्या इच्छा दवबिंदूसम पुण्य असे जणू तप्त निखारे वाजविण्या मन तबला सुंदर काया पिटते ढोल नगारे प्रेम खरे पण रंग बघाया बदलत गेले…