-
हसूत पसरट अथवा तिरके – HASOOT PASARAT ATHVAA TIRAKE
हसूत पसरट अथवा तिरके आम्ही स्वतःशी वा कोठेही घेऊ काळजी स्वतः स्वतःची .. वा जगताची कशास चिंता मग जगताची सार मिळो वा सांबाराचे मारू भुरके हसूत पसरट अथवा तिरके उपदेशाचे किती फवारे तुमचे तुम्हा लखलाभ होऊदे सतत हसावे अन हसवावे कुणी न उरले आता परके हसूत पसरट अथवा तिरके एकांतीही हसून घ्यावे पोट भरावे ..…
-
माझे मुली – MAAZE MULEE
हवेसारखो अवतीभवती सदैव माझ्या असतेस तू… दूर कुठे इथेच घरभर रंग उधळित असतेस तू… मुक्तछंद झऱ्यासारखी खळाळत वाहत रहा … तुझा आनंद जाशील तिथे मुक्त मुक्त उधळत राहा .. … माझे मुली सांग तुला काय देऊ… माझ्याकडून … आज भेट… तूच दिलास तुझ्या रुपात.. अनमोल ठेवा भेट… तुझा जन्म तुझा आहे .. तुझ्यासाठी जगत रहा…
-
फापटपसारा – FAAPAT PASARAA
कवीच्या जाण्याचे दुःख .. कवी नावाच्या संवेदनशील हृदयाला होतच असते… कारण… त्याच संवेदनशीलतेने… त्यानेही टिपलेली असतात … हळुवार मनाची स्पंदने…….. कधी हाताच्या बोटांची थरथर… कधी पूर्ण अंगावर अचानक उठलेले शहारे …. बोलत असतात…. त्याच्याच भाषेतून…. ती भाषा…. कुठल्याही पुस्तकात वाचून शिकता येत नाही…. त्या भाषेला व्याकरण नसतं … फक्त भाव असतो…. ते अनुभवत कवीचं हृदय…
-
अधिक अधिक – ADHIK ADHIK
जन्म हवा पुन्हा पुन्हा इहलोकी याया …. गात्रांतुन कडकडती वीज खेळवाया सैराटी वाऱ्यातुन धूळ येय गाया …. जन्म हवा पुन्हा पुन्हा इहलोकी याया …. मातीने माखुनिया देहगंध जाया अंगांगी जलदांतिल धार नाचवाया… जन्म हवा पुन्हा पुन्हा इहलोकी याया … कुष्णधवल मेघांची ऐसपैस छाया तप्त लिप्त भूमीवर पांघरून घ्याया… जन्म हवा पुन्हा पुन्हा इहलोकी याया ….…
-
शंख – SHANKH
हा शंख बघा जो पडला रस्त्यात येता जाता फुंकतो कुणीही त्यास या शंखासम ना पुद्गल तू माणसा फुंकून पहा रे निजरुप तव प्राणाला फुलेल ठिणगी तेव्हाच झळाळत जीवा हे सत्य जाणण्या जाण तुझा तू आत्मा आत्म्याशी जुळता मैत्र आणखी प्रीती फांदीवर बसुनी कोकिळ गाणे गाती
-
जनित्रे – JANITRE
कुठेतरी भुंकतेच कुत्रे वादळात उडतातच पत्रे चित्रकार नसतातच भित्रे हवी तशी रेखतात चित्रे एक असे जे ते तर संत्रे बहुवचनी संत्री अन छत्रे पुत्राचे बहुवचन न पुत्रे तसेच मंत्राचे ना मंत्रे एका दिवशी अनेक सत्रे आडनाव आठवले अत्रे गरगर फिरती कैक जनित्रे वहीत माझ्या त्यांची चित्रे मक्ता लिहिते खास सुनेत्रा गुंफाया शेरांची सुत्रे
-
चषक – CHASHAK
जाणिवेचे नेणिवेशी पटत गेले मैत्र माझे अंतराशी जुळत गेले भूतकाळाला न पुसले जागले मी वर्तमानी मम भविष्या रचत गेले काष्ठकाट्यांचाच मंचक घनतमासम झुलत त्यावर ग्रह नभीचे टिपत गेले लाकडाला हृदय नसते पण तरीही करुन त्याची स्वच्छ पाटी झरत गेले वासनांच्या वादळांना थोपवीण्या वादळांशी लेखणीने लढत गेले भावनांचे अर्घ्य वाहुन तुज निसर्गा गात गाणे नित्य मोदे…