आठवते मज ऊन कोवळे गच्चीमधले झुळझुळणारे माझी कविता माझे गाणे नकळत माझ्या खळखळणारे धडपड तेव्हा केली होती अक्षर प्रीती पेरायाची लोटून माती मृदुल त्यावरी रिमझिम पाणी शिम्पायाची झाड फुलांचे अता बहरले सावलीत मी आहे आता भिजव मला तू चिंब फुलांनी हलवुन फांद्या येता जाता….

अक्षरातले वळण माझिया फक्त तुला अन तुला शोधते असावातली काजळ रेषा तुझ्याचसाठी फक्त वाहते उकार वेलांटी अन मात्रा तुला आठवुन कंपित होता पापणकाठी थरथरणारी तुझी सावली अधर चुंबिते …

बोल मना कवाड उघड दारे खिडक्या सताड उघड घडा घडा बोलत जा साठलं पाणी ओतत जा पाऊस मग येईलच चिंब चिंब भिजवेलच भर पुन्हा रिता घडा चढत जा उंच कडा कड्यावरती ढगच ढग डोळे भरून त्यांना बघ डोळे तुडुंब भरुन येतील झरझर अश्रू झरुन जातील मन बनेल आरसपानी गाण्यासाठी सुंदर गाणी

चहा हवा मज मैत्रीसाठी कॉफी पण तव प्रीतीसाठी दुधात केशर काडी नाजुक घालू साखर गोडीसाठी बोलायाचे असूनसुद्धा कुणीच का रे बोलत नव्हते अधरामधले शब्द नेमके कोणासाठी अडले होते गप्पागोष्टी इतुक्या केल्या व्यक्त व्हायचे जमले नाही एकांतातिल माझी स्वप्ने अतीव सुंदर कळले नाही प्रश्न केवढे आणिक मोठे तरी न उत्तर कुणास पुसले एकलीच मी उकलत बसले…