In this Ghazal the poetess says, “I don’t want ornaments like mangal-sutra(necklace), bangles of gold(bilavar, patali, tode), eardrops and ear-rings, kunkum-bindi etc. I want only my fountain-pen(taak, boru,chalk, pen, pencil). I want to write my thoughts, my feelings. This expression of thoughts and feelings will increase my happiness. On the social networking sites, we meet people behaving like ‘mounibaba’. Mouni baba means a person who has eyes, ears, tongue; but he can’t express his feelings. So I like My ‘Ghazal’ to express my feelings truly.
Mandir, masjid, temple, gurudvara, pagoda, church, these all places are becoming cages of gold. So I believe that I will get Moksh-mukti in my home only.

काटेरी या हलव्याची बघ अजून गोडी खरी खरी
बालपणीच्या गोष्टीमधली कल्पनेतली परी खरी

फेसबुकावर किती नमुने माणसातले जणु मौनी
अवखळ चंचल किती बोलकी ही गझलेची दरी खरी

मशीद मंदिर धर्मस्थळांचे बंद पिंजरे सोन्याचे
मोक्ष-मुक्तीची गंमतजंमत असते माझ्या घरी खरी

रोज घालते पुन्हा उसवते वीण बेगडी नात्यांची
ऊन वावटळ अन लाटांशी प्रांजळ मैत्री बरी खरी

नकोच कुंकू नको जोडवी गळ्यात काळी पोत नको
हाती कंकण वाटे बंधन एक लेखणी करी बरी