This poem contains nine(9) stanzas. In this poem the poetess wants to say that in this world people who work with good intention are decided mad by selfish people. Creativity or creative work is important in our daily routine life.

जग वेडयांचे होते तेव्हा शहाणे होते थोडे
अति शहाणे झाले सारे वेड्यांना पडले कोडे

जग वेडयांचे छान साजरे फुला-मुलांची गर्दी
फुलाफुलावर फूलपाखरे रंगित त्यांची वर्दी

पंख पसरुनी झाडे उडती हिंदोळेही झुलती
शहाणे छाटुन त्या पंखांना हवेत इमले रचती

दगडविटांचे जंगल माजे पुतळे रोज नवे
करपुन गेली माती काळी रडते हृदयासवे

हात फाटले तरी न विझल्या नयनामधल्या वाती
पिऊन अश्रू रात्र जागते कुरवाळत नाती

रडती जेव्हा झाडे पिवळी पूर उन्हाचा येतो
काठावरती उभे शहाणे वेडा कुणी बुडतो

या वेड्यांना ठोका बेडया खोल खोल बुडवा
दीड शहाणे वदले तेव्हा पेटुन उसळे लाव्हा

घोडयावरती बसले वेडे परजत तलवारी
शब्द फुलांची धारच न्यारी कापी दगडे सारी

दगडांमधुनी झरे उसळले रंगांचे गंधांचे
शहाण्यांना पण कळेल काहो महत्व सृजनाचे