बावऱ्या गझलेस माझ्या स्थैर्य आता लाभले शेर सारे प्रकटलेले अंतरातुन उजळले कलम हाती घेउनी मी फोडता या हिमनगा शुभ्र मौक्तिक चूर्ण माझ्या भोवताली सांडले ना सिकंदर व्हायचे मज ना गुरूही व्हायचे जिंकण्या हृदये फुलांची मी बहर हे माळले गोठल्या झाडात पुन्हा आवाज काही गुंजता मृदुल हिरव्या पालवीने अंग त्याचे रंगले शब्द मोहक अर्थ सुंदर वृत्त…

हासता निर्व्याज्य पुष्पे हासणे टाळू नको हासणाऱ्या या फुलांना माळणे टाळू नको पुण्य आले धावुनी बघ हे तुला भेटायला पुण्य तव शब्दात सुंदर गुंफणे टाळू नको दुःख भरता जन्मभरचे वाहत्या अश्रुंमधे आसवांना गाळण्याने गाळणे टाळू नको द्यावया तव रंग अधरा वासरी ही फडफडे वासरीला त्या गुलाबी वाचणे टाळू नको नाटकातिल पात्र वेडे भेटते जेंव्हा तुला…

ये उन्हा ताप रे मौन तू सोड रे प्रीतिचे ते जुने गौप्य तू फोड रे ढेकळे जाहली या मृदू मातिची नांगरू शेत हे औत तू जोड रे वर्षता मेघ हे हासना खदखदा पावसाची करुन मौज तू गोड रे छप्पराच्यावरी सूर्य हा बागडे यावया किरण तलि कौल तू तोड रे ना जिना त्या घरा कैदखाना जणू…