कडवट होता जरी गझल गुरु संवेदनशिल तरी गझल गुरु काय लिहावे शिकवुन गेला साहित्यातिल हरी गझल गुरु मातीमधुनी घडे घडवुनी गेला अपुल्या घरी गझल गुरु गझल पाहुनी कळ्याफुलांची झरे सरीवर सरी गझल गुरु म्हणे मला तो लिही ग मक्ता तूच खरोखर खरी गझल गुरु मौन असूनी खूप बोलका शब्दकोश तो वरी गझल गुरु काय लिहू…

सालांमध्ये साल पावले वीसएकविस साल मला सरोवरे मी कैक पाहिली पहायचे पण दाल मला सदैव गाठी बसती तुटती नाजुक तंतू ताणून ग हलके हलके सोडव गुंता म्हणते आंतरजाल मला धवलगान वर्णांचा ऐवज मोक्षाचा सोपान खरा दिडदा दिडदा बोल सांडती रंगांनी प्रक्षाल मला जुनाच मुखडा नवा अंतरा म्हणता म्हणता सां सां ध प भूपाळीचे स्वर भक्तीमय…

कुदळ फावडे नांगरधारी शेतकरी हिरवे सोने कसून तारी शेतकरी प्राणपणाने जवान लढती देशाचे घास मुखीचा त्यांना चारी शेतकरी रोखठोक द्या हिशेब अमुच्या रक्ताचा म्हणतो आहे नको उधारी शेतकरी स्वार्थांधांच्या देता हाती न्यायतुला तोलायाला पडेल भारी शेतकरी शिवार फुलवित करण्या भक्ती मातीची दिल्लीच्या जातो दरबारी शेतकरी रेशनचे तांदूळ मिळाया अजूनही स्वस्त दुकानी करतो वारी शेतकरी सारा…

छेडते न वीणेच्या तारा गाण्यासाठी गाण्यासाठी शीळ घालता सुरभित वारा गाण्यासाठी गाण्यासाठी तबला पेटी हवी कशाला साथीला मम ढग आणिक खग जलदांमधल्या झेलिन धारा गाण्यासाठी गाण्यासाठी ताडमाड नारळी पोफळी गगन चुंबिती गातो निर्झर खुणावतो आसमंत सारा गाण्यासाठी गाण्यासाठी तापतापुनी धरा जलाशय ढगोढगी बाष्पाची दाटी वाफेचा उतरूदे पारा गाण्यासाठी गाण्यासाठी रान जिवाचे करून फुलविन सम्यक शेती…