जेंव्हा मला स्मरे तव प्राचीन कर्म वेडे होतात त्या क्षणी मम शुभ भाव नर्म वेडे निष्पाप मूक प्राणी करुनी शिकार त्यांची थैल्या खुशाल शिवती सोलून चर्म वेडे जपण्यास जीव माझा मी आत्मधर्म जपते उचलून पंथ धरती त्यागून धर्म वेडे त्यांना न साधले जे आम्हास साधता रे का बोट ठेवताती धुंडून वर्म वेडे टाकून बोलताती बोलून…

निर्भेळ भेळ माझी आहे गझल गुणांची दिलदार खेळ माझी आहे गझल गुणांची ताशा गिटार बाजा वेणू नवी तुतारी संगीत मेळ माझी आहे गझल गुणांची देहास सत्त्वदायी ओटी भरून देण्या उजवेल केळ माझी आहे गझल गुणांची रत्नेच जी अपत्ये त्यांना सुखे रहाया साधेल वेळ माझी आहे गझल गुणांची परिणाम मी न जाणे हेतूत आत्मगोष्टी म्हणतेय हेळ…

आली आली साडीवाली आली खाली साडीवाली हिजडे छक्क्यांना जगवाया आली वाली साडीवाली दो हातांनी ठोकत टाळ्या आली खाली साडीवाली खड्डे खळगे मिरवित पाडित आली गाली साडीवाली निर्झर खळखळता होऊनी आली नाली साडीवाली सुटला साडीवाला तेंव्हा आली झाली साडीवाली अधरांवरती गालांवरती आली लाली साडीवाली हळदीकुंकू टिकली लावुन आली भाली साडीवाली संवादास्तव बोलत भाषा आली पाली साडीवाली…

धादांत खोटे बोलले मी पण क्लांत खोटे बोलले मी कोंडीत लोंढा दाटलेला मन शांत खोटे बोलले मी जे जे हवे ते प्राप्त होता मज भ्रांत खोटे बोलले मी अज्ञान माझे दावण्यास्तव ते प्रांत खोटे बोलले मी बोंबा खऱ्या होत्या जरी त्या आकांत खोटे बोलले मी