फुलात असतो सुगंध जो तो कुपीत भरता होते अत्तर प्रियतम माझा माझ्या संगे प्रीत तयावर माझी कट्टर फुले बाल अन तरुण साजिरी सुकल्यावरती अपसुक गळती त्यांना नसते वृद्धावस्था साठी आणिक वय बिय सत्तर सप्तरंग धाग्यात भरोनी एक सुबकशी विणून पिशवी वह्या पुस्तके मोरपिसे मी तयात भरता होते दप्तर पाषाणाला ठोक ठोकुनी शिल्पी छिन्नीने घडवीता देव…

दशधर्माचे दे रे पाठ चुकांवरी तू मारुन काट वर्षे काही थोडी छाट निवृत्तीचे वय ना साठ कधी न दुखते माझी पाठ मी तर असते सदैव ताठ प्रेमाचा मी चढले घाट साय सुखावर आली दाट कुणी न अडवी माझी वाट स्वागतास दो आले काठ माझ्या पायी झुकते लाट अंतरात ना माझ्या गाठ पक्वान्नाने भरले ताट शुद्ध…

सारे नकली नसते सखये वेष्टनातले काही सुंदर असते सखये वेष्टनातले वेस्टन आणिक वेष्टन यातील फरक जाणता निर्मळ अन्तर हसते सखये वेष्टनातले झाकपाक तू करशिल किती ग उघड पुस्तका हिरमुसुनी मग बसते सखये वेष्टनातले अग्नीमध्ये झोकुन देउन झळाळण्याला कमर स्वतःची कसते सखये वेष्टनातले पारखून तू हरेक वस्तू धाड वेस्टनी नाहीतर मग फसते सखये वेष्टनातले गझल मात्रावृत्त…

हित मित प्रिय “मी” बोले माझा ऐकत आत्मा डोले माझा दांडू घेउन परमेष्ठींचा अचल विटी “मी” कोले माझा गर्भगृहातिल गर्भ पाहण्या अहमपणा “मी” सोले माझा नवरात्रीच्या रंगांमध्ये कायेला “मी” घोले माझा हाती पकडुन तुला फळांना बागवान “मी” तोले माझा गझल मात्रावृत्त (मात्रा १६)

मी निळे प्राशुनी निळी बावरी बनले मी हिरवे प्राशुन सृजनामध्ये रमले मी कुंकुम प्राशुन लुटुन निसर्गा आले मी गडद रक्तिमा गाली फासुन खुलले मी हळद प्राशुनी गोरीमोरी झाले मी जर्द केवड्यासम रानी घमघमले मी जांभुळ प्राशुन दिव्य औषधी झाले मी मूक पारव्या जीवन पुन्हा दिधले मी धवल प्राशुनी धवल कशी ना झाले मी इंद्रधनूच्या रंगात…