सुनेत्रा नकाते

याड असूदे झाड असूदे जपू तयाला ताड असूदे माड असूदे जपू तयाला पोर असूदे अथवा प्राणी घे सांभाळुन गोड असूदे जाड असूदे जपू तयाला मोहर येता आम्रतरुवर राखणीस जा कैरी अथवा पाड असूदे जपू तयाला वेल वाहते भार फुलांचा खोड तिचे मग नाजुक अथवा जाड असूदे जपू तयाला जल भरलेली निळ्यासावळ्या आठवणींची मोळी अथवा बाड…

मनात माझ्या दडले होते स्वप्न मला ते पडले होते जरी संकटे धावुन आली मनासारखे घडले होते स्वतः स्वतःवर केली प्रीती प्रेम स्वतःवर जडले होते पहात होते मी खिडकीतुन उंबऱ्यात ते अडले होते पानगळीचा ऋतू सुखाचा पान पान मम झडले होते जिवंत होती मैनाराणी पंख तिचे फडफडले होते सांग प्रियतमा सुंदर सुंदर रूप कुणाला नडले होते…

चिमटा झारा फुकनी असुदे माय मोडुनी कलम बनविते कोंड्याचा ती मांडा करुनी घास पिलांच्या मुखी भरविते कधी चाक तर कधी अश्वही कधी सारथी माय होतसे चाबुक हाती घेत विजेचा संसाराच्या रथा पळविते आय बाय वा अम्मी मम्मी अनेक रूपे माय वावरे आईची ती आऊ होउन ताक घुसळते तूप कढविते बोट धरोनी शाळेमध्ये वेळेवर बाळांना नेते…

फुलात असतो सुगंध जो तो कुपीत भरता होते अत्तर प्रियतम माझा माझ्या संगे प्रीत तयावर माझी कट्टर फुले बाल अन तरुण साजिरी सुकल्यावरती अपसुक गळती त्यांना नसते वृद्धावस्था साठी आणिक वय बिय सत्तर सप्तरंग धाग्यात भरोनी एक सुबकशी विणून पिशवी वह्या पुस्तके मोरपिसे मी तयात भरता होते दप्तर पाषाणाला ठोक ठोकुनी शिल्पी छिन्नीने घडवीता देव…

दशधर्माचे दे रे पाठ चुकांवरी तू मारुन काट वर्षे काही थोडी छाट निवृत्तीचे वय ना साठ कधी न दुखते माझी पाठ मी तर असते सदैव ताठ प्रेमाचा मी चढले घाट साय सुखावर आली दाट कुणी न अडवी माझी वाट स्वागतास दो आले काठ माझ्या पायी झुकते लाट अंतरात ना माझ्या गाठ पक्वान्नाने भरले ताट शुद्ध…

सारे नकली नसते सखये वेष्टनातले काही सुंदर असते सखये वेष्टनातले वेस्टन आणिक वेष्टन यातील फरक जाणता निर्मळ अन्तर हसते सखये वेष्टनातले झाकपाक तू करशिल किती ग उघड पुस्तका हिरमुसुनी मग बसते सखये वेष्टनातले अग्नीमध्ये झोकुन देउन झळाळण्याला कमर स्वतःची कसते सखये वेष्टनातले पारखून तू हरेक वस्तू धाड वेस्टनी नाहीतर मग फसते सखये वेष्टनातले गझल मात्रावृत्त…