सुनेत्रा नकाते

हित मित प्रिय “मी” बोले माझा ऐकत आत्मा डोले माझा दांडू घेउन परमेष्ठींचा अचल विटी “मी” कोले माझा गर्भगृहातिल गर्भ पाहण्या अहमपणा “मी” सोले माझा नवरात्रीच्या रंगांमध्ये कायेला “मी” घोले माझा हाती पकडुन तुला फळांना बागवान “मी” तोले माझा गझल मात्रावृत्त (मात्रा १६)

मी निळे प्राशुनी निळी बावरी बनले मी हिरवे प्राशुन सृजनामध्ये रमले मी कुंकुम प्राशुन लुटुन निसर्गा आले मी गडद रक्तिमा गाली फासुन खुलले मी हळद प्राशुनी गोरीमोरी झाले मी जर्द केवड्यासम रानी घमघमले मी जांभुळ प्राशुन दिव्य औषधी झाले मी मूक पारव्या जीवन पुन्हा दिधले मी धवल प्राशुनी धवल कशी ना झाले मी इंद्रधनूच्या रंगात…

दहा दहा रुपयांची नाणी देऊ तुजला फक्त दहा जपुन ठेव ती चिल्लर म्हणुनी लाविल तुजला शिस्त दहा दशधर्माची ध्वजा फडकुदे धर्मस्थळांवर मनुजांच्या सोळा संस्कारे मन भरण्या घालिल आता गस्त दहा रावण जिनधर्मी संस्कारी स्पर्श न केला सीतेला आत्मा त्याचा जिनानुयायी नका म्हणू हो स्वस्त दहा कर आदर तू सत्याचा अन आर्जव शुचिता धर्मांचा पुरे टवाळी…

फुले धरेवर जशी सांडती तश्या भावना सांडू आपण काव्य रचूनी ताजे ताजे विचार सुंदर धाडू आपण कर्म जरी प्राचीन जुनेरे स्वच्छ धुवोनी नेसू आपण तेच सोवळे आहे मानून स्तुती जिनांची गाऊ आपण जसा आपुला विचार उमटे तशी भावना उमलुन यावी शब्दांमध्ये गुंफुन तिजला बुद्धीपूर्वक मांडू आपण सरळ अर्थ काव्यातून दिसण्या सरळ सरळ अन सरळ बघूया…

वय माझे बघ झाले सत्तर भेटायाला आले जलचर फुलात दडला सुगंध हो तू हवा वाहण्या चंचल नवथर मूर्त घडवशिल केव्हा माझी प्रश्न पुसाया येतिल पत्थर पदर उडे वाऱ्यावर रमणी नकोच होऊ कातर सावर जिनास वंदन करते बालक बिंब सावळे आहे अघहर गझल मात्रावृत्त – (मात्रा १६)