सुनेत्रा नकाते

किती द्यायचे मी तुझे सांग मजला अता फेडुदेरे पुरे पांग मजला नवे पंख भारी मला दो मिळाले तुझ्या दर्शनाला नको रांग मजला उसळते खिदळते गझल चित्रदर्शी तिचा पूर्ण प्याला जणू भांग मजला पुन्हा कुंडल्या या मुक्या मौन झाल्या दवाने लिहूदेत पंचांग मजला कुणी दूर गेले कुणी पार झाले गझल देतसे ना कधी टांग मजला खरा…

जरी लाख सुंदर सख्यांच्या सपाता मला भावल्या या परांच्या सपाता निरागस मुलांच्या मनांना जपाया किती रंग ल्याल्या फुलांच्या सपाता निळ्या पाखरांसम उडाया नभी या अता घालुदे मज पऱ्यांच्या सपाता मृदुल पाउले ही गुलाबांप्रमाणे तयां रक्षिती या शरांच्या सपाता तुझे पाय दोन्ही जणू खांब दगडी तुला शोभती या खड्यांच्या सपाता कशाला हव्या तुज सुनेत्रा सपाता कधी…

जुन्या त्या घरांची स्मृती साद घाली खरी देवपूजा कृती साद घाली कुणा वासनांनी पुरे घेरलेले मला भावना प्रकृती साद घाली जरी ते हिशेबी तरी नवल घडले तयां साधना संस्कृती साद घाली मुक्या जाणिवांचा नवा अर्थ कळला अता नेणिवा जागृती साद घाली जरी तो अस्पर्शी निराकार आहे तुला मूर्त ती आकृती साद घाली वृत्त – भुजंगप्रयात,…

भरूदेत प्याला पुरा हा गझलचा सदा खळखळूदे झरा हा गझलचा पुन्हा मी लिहावे पुन्हा सांडवावे मला छंद जडला बरा हा गझलचा गझल प्रेमगीता गझल आत्मरूपी अता हात हाती धरा हा गझलचा नव्या दीपकांच्या उजळण्यास ज्योती मला साथ देई चिरा हा गझलचा जरी कैक वृत्ते सुबक नेटकी ही झगा त्यांस शोभे खरा हा गझलचा भुजंगाप्रमाणे सहज…

सांगूनही मी लाखदा तू ऐकले नाहीच रे आतातरी तू ऐकना लाभेल तुज शांतीच रे कोण कसे बोलायचे त्यांना तसे बोलूचदे याच्याविना घडणारना आता खरी क्रांतीच रे मी लेखणीला परजते शब्दांस या उजळावया आहे दुधारी धार हिजला लख्ख ही पातीच रे वागायचे ज्याला बरे वागेल तो तैसे भले सांभाळण्या घरकूल हे आता हवी बाईच रे रक्तातल्या…

होते न काही बोलुनी पण बोलले तर पाहिजे जोडायला नाही कुणी पण जोडले तर पाहिजे माझे मला झाले पुरे आता पुरे करवादने जे ना बरे ते काम कोणी रोखले तर पाहिजे जगणे जरी काट्यावरी काट्यातली पाहू फुले पण झाड वठले बाभळीचे छाटले तर पाहिजे ते यायचे खदडायला अंदाज अमुचा घ्यायला आतातरी वाईट त्यांना वाटले तर…