सुनेत्रा नकाते

लिही आता बरे काही स्वतःसाठी दुजासाठी लिही थोडे उकलणारे नको मारू फुका गाठी कशाला हा हवा गुंता शिरी लागे गझल भुंगा पुरे झाले अरे भुंग्या नको लागू सदा पाठी कशासाठी गुरे येती कषायांची निवाऱ्याला असे वाटे तयांपाठी उगारावी कलम काठी पुरे आता छुप्या गोष्टी उताराचे वयच खोटे जवळ येई हळू साठी म्हणोनीरे बुद्धी नाठी खरे…

नाचवीत उंच हात कोण काय बोलतात गझल चोरुनी कुणास हाय हाय बोलतात ये न ये न म्हणत म्हणत स्वागतास सज्ज तेच का निरोप पण लगेच बाय बाय बोलतात नीर उकळ उकळुनी ढगाढगात धाडतात दूध तापवून मस्त साय साय बोलतात लागला असेल यांस चळ जरी अता अताच वृषभ हा असे समोर म्हैस गाय बोलतात फालतूच कारणे…

वियदगंगा भरुन वाहे तन-मनाने सजल आहे दगड-धोंडे खडक पात्री पण किनारा मृदुल आहे धवल साडी हरित बुट्टी विविध रंगी पदर मोठा लहरणारी झुळुक भासे तरुण कन्या चपल आहे डुलत चाले लवुन बोले भडक माथी उदक ओते खुदुखुदू ही हसवितेरे गझल माझी हझल आहे गगन काळे गडद होता विहरती या जलदमाला दव लकाके झरुन गाली पवन…

मनाची चाल मोठी मनाला पंख वाऱ्याचे किती स्वप्ने तुझी आई तुझे आभाळ ताऱ्यांचे कुठे असशील आता कोण सांगेल मज गुज-गोष्टी किती गझला तुझ्यासाठी मला मोल तव चाऱ्याचे कशाला रे तुला शेती हवी बागायती माझी हवी तर मग भरावे तूच पैसे शेतसाऱ्याचे पुरे झाले बहाणे लाडक्या ओलांड सीमेला नको कौतुक मला सांगू नजरभेटी नजाऱ्यांचे किती थोतांड…

अता पूर्ण माझे समाधान झाले खुले शस्त्र माझे पुन्हा म्यान झाले डुले तृप्त काया गव्हाची गव्हाळी पहाटे दवाचे उषःपान झाले इथे झुंजल्या वृक्ष वेली तरूही किती कोवळे हे पुन्हा रान झाले निळीभोर स्वप्ने उशाशी कळ्यांच्या नभी चांदण्यांचे निशागान झाले असे सत्य सुंदर वचन जाणते मी स्मरोनी शिवाला खरे ध्यान झाले वृत्त – भुजंगप्रयात, मात्रा २०…

अजूनी उरी हे जुने दुःख ताजे कुणी पेटवीले पुन्हा शेत त्याचे मुक्याने किती यातना सोसल्या तू अता वारियाने सुके पान वाजे इथे कागदी नाव पाण्यात माझी तिथे सागराची निळी लाट गाजे हिऱ्या-माणकांचा मला सोस नाही मला भावते फक्त निर्भेळ नाते नको भेट तुमची नको मैफिलीही इथे या वहीवर गझल मुक्त नाचे तुम्ही अर्थ काढा तुम्ही…

दिवाळीत कोणी दिव्यांना पुजावे कुणी ठोकलेल्या बुडांना पुजावे खिळे ठोकताना कधी बोट चेपे म्हणोनीच बत्ते विळ्यांना पुजावे खलाचे वजन या तुला पेलवेना सहज पेलती त्या कळ्यांना पुजावे फुका ना तुम्हाला फुले रोज मिळती कळ्या फुलविणाऱ्या झऱ्यांना पुजावे सदा दान देती रिकामेच होती जुन्या फाटक्या त्या खिशांना पुजावे वृत्त – भुजंगप्रयात, मात्रा २० लगावली – ल…