सुनेत्रा नकाते

मस्तपैकी मी लिहावे नित्य काही मस्त बाकी तू जपावे नित्य काही कल्पना माझी असो की त्या फुलाची मस्त आणिक छान द्यावे नित्य काही संगती एकांत नाजुक सांज प्याले मस्त साकी तू भरावे नित्य काही गोठलेल्या काफियांची आ अलामत मस्त बदले मी पुरावे नित्य काही मी न माने अन जुमाने पुद्गलाला मस्त माझे मी स्मरावे नित्य…

रंग रूप आरसा मनाचा तृप्त कृष्ण घन तसा मनाचा कोण डाव खेळते कुणाशी रंग गडद बघ तसा मनाचा शीळ वात घालता मजेने धाव घेतसे ससा मनाचा शिंपल्यात दो झरे वसंती गझल उधळते पसा मनाचा गाल गालगा लगा सुनेत्रा सहज पेलते वसा मनाचा

वाहवा क्या बात ही जणु दुधारी पात ही मातृधर्मा  जागते नागिणीची जात ही लखलखे जणु आत्मजा टाकुनी बघ कात ही ही न मिथ्या देवता समय समई वात ही मी “सुनेत्रा” टपटपे गझल लिहिते गात ही  

अरेव्वा ! अरेवा ! किती सांग मात्रा .. स्वराघात धरुनी सती सांग मात्रा …. अरेवा ! अरेवा ! ! असे ते म्हणाले .. तुझ्या तू मतीने रती सांग मात्रा …. अरेवा म्हणाले जरी लीलया ते … अरेवातल्या मज यती सांग मात्रा …. स्वराघात रे वर न झाला जरी रे … अरेवातल्या रेवती सांग मात्रा ……