शांत चित्त शुद्ध देह माय तृप्त चिंतनात सांग याहुनी महान ईश कोणता जगात मेंढरे जरी बरी खरी हुशार माकडेच जांभळ्या फळांस गोड ठेवतात काळजात एक शेर जादुगार मम सुनेत्र त्यात दोन जांभुळासमान गडद काळजास छेडतात अर्घ्यरूप आसवात चिंब जाहलेय बिंब पाहतेय ऐकतेय उमटतेय मौन रात अंतरात लावलीस जी अजून तेवतेय ना हलेल अन विझेल वादळात…

वाजता झुलता कटीचा कनक छल्ला वाटतो ना दूरचा कुठलाच पल्ला पापण्या ओढून घेता लोचनांवर आसवांचा साठलेला फोड गल्ला माय राती जोजवीता तान्हुल्याला गुंफ अंगाईत लोरी शब्द लल्ला मांजरे मिचकावता डोळे मिटूनी गझलच्या भाषेत द्यावा काय सल्ला आंधळ्या कोशिंबिरीच्या सोड खेळा ठोकुनी शड्डू फडी तू उतर मल्ला पूर्व पुण्याईच संधी देतसे बघ मारण्या लोण्यावरी बोक्यास डल्ला…

झुळझुळणारी भरारणारी लहरत झिंगत गुणगुणणारी हवा हवी मज श्वास घ्यायला प्राणवायूयुत पानांमधुनी सळसळणारी हवा हवी मज भूमीवर हिरवाई राने फळाफुलांच्या फुलण्या बागा सृष्टीमाते जलदांचा रथ मुक्त धावण्या बिजलीसंगे कडाडणारी हवा हवी मज जीवात्म्यांची मौनी भाषा टिपण्यासाठी खिरण्यासाठी सर्वांगातुन डोंगरमाथे प्रपात चुंबित झऱ्यासंगती खळाळणारी हवा हवी मज काव्यकुपीतिल अत्तर माझे अक्षर पुद्गल चिंब भिजवुनी टपटपताना लिली…

रथावरी सारथी करी मी कडाड उडवित प्रतोद आहे सुटावया छिडकत्या जिवांना गती जयांची निगोद आहे मला न भावे हसुन हसविण्या कुटील रोगी टवाळ वृत्ती लयीत येता भाव पकडतो सहज निखळ मम विनोद आहे फुकाच भाषा अता तहाची टळून गेली जुनाट घटिका नवीन स्वप्ने पुरी कराया भरारणारा प्रमोद आहे कशास तारा उगाच छेडू घनी विजेच्या अश्या…

वृत्तीत मातृकेचे गाणे नवे वळेल लालूच मोहवेना मनमोर का चळेल आत्म्यात देव अपुल्या त्याच्यापुढे झुकून समजाव तू स्वतःला तेव्हाच नय कळेल सुम्भात पीळ आहे प्राचीन कर्म मूळ तो पीळ सहज सुटता तव पुण्य फळफळेल पंचांग पाहशी तू मिळवावयास पीठ जात्यात घास नाही मग काय ते दळेल सद्धर्म दर्शनाचे जेंव्हा रुजेल बीज हृदयात अंकुराची चाहूल सळसळेल

थबकुनी अंदाज घेतो शेर माझा आगळ्या डौलात येतो शेर माझा भावनांचे मेघ तपुनी थंड होता अंतरी चाहूल देतो शेर माझा पाहता मुनीराज ध्यानी मौन विपिनी बैसतो त्यांच्यापुढे तो शेर माझा कैकवेळा खोडुनी मी परत लिहिता पूर्वभव कुठला स्मरे तो शेर माझा जाग येता मज पहाटे शांत समयी शिखरजी यात्रेस नेतो शेर माझा