मारू नको फुलाला म्हणते कळी मुक्याने तोडून काचणारी पर साखळी नव्याने तू ओरडून तेव्हा केला किती तमाशा आता कशास देशी प्राणी बळी मुक्याने वाढून भरभरूनी रसदार लाल भाजी चमच्यांस पाक गोष्टी सांगे पळी मुक्याने फुकटात पाजणारे मधल्यांस डोस येता प्राशून डोस पिचली मधली फळी मुक्याने पाण्यात पोहुनीया येता वरी सुनेत्रा जाऊन गाळमाती बसली तळी मुक्याने

प्याले भरून प्याली ओठी धरून प्याली बिंबास कांचपात्री बघते झुकून प्याली न्हाऊन सप्तरंगी माझी तरूण प्याली लाखो जिने बिलोरी आली चढून प्याली गझलेत पेय उसळे फेसाळत्या नशेचे गाठूनिया तळाला आली तरून प्याली केले जरी रिकामे फटक्यात रांजणाला त्याला पुन्हा भराया अजुनी टिकून प्याली नसता कुणी पहाया मस्तीमधे स्वतःच्या नेत्रात दो शराबी जाते बुडून प्याली मातीत…

केव्हातरी मिटाया मज लागणार डोळे ढाळू नकोस अश्रू मम तेवणार डोळे शब्दांस गोल झाल्या लावून धार डोळे बनुनी कलम दुधारी करणार वार डोळे पत्रे उडून जातिल कर अंगणात गोळा पत्रांवरी पहाटे दव ओतणार डोळे माती तरूतळीची बकुळीस गोष्ट सांगे माझे तुझे मिळूनी होतील चार डोळे नेत्रांस दान करुनी दृष्टी दिली कुणाला ठाऊक ना जरी हे…

काल मी लिहिलेच नाही वासरीत काही विसरले करण्यास नोंदी डायरीत काही पसरले कडधान्य देण्या ऊन छान वारा पाखरे आलीत टिपण्या ओसरीत काही कोसळे पाऊस धो धो अंगणात दोरी घातले सुकण्यास कपडे गॅलरीत काही आज मी गाऊन भरते ओंजळीत गाणे शोधुनी हुंकार अडले पावरीत काही माझिया ओठात येता बहर गालगागा कागदावर उतर गझले सावरीत काही

तरही गझल गझलेची पहिली ओळ कवी राज पठाण यांची साऱ्याच नाटकांचा होणार अंत आहे कोणी न पोर येथे कोणी न संत आहे देऊळ भंगलेले वेदीवरी न मूर्ती तेथे भुजंग ज्याची कीर्ती दिगंत आहे आत्माच बँक माझी येथे कळ्या सुगंधी होतात शब्द यांचे संख्या अनंत आहे वाऱ्यास नाचऱ्या मी हृदयात कोंडल्यावर हुंकारतो असा तो जैसा सुमंत…

चषकात ओतलेले रंगीत पेय आहे दारू नका म्हणू तिज हा शब्द हेय आहे वाईन रंग दिसतो पण ही सुरा नव्हे हो आनंदकंद रमणी मम गझल गेय आहे कर्मे करून जगणे घडणे तुझ्याच हाती करशील कर्म त्याचे तुजलाच श्रेय आहे नावावरून पारख करणे कधी न बरवे कोणास तो गणाधिश कोणा अमेय आहे आत्म्यात देव वसतो नावास…