कसे काय बोलू, कसे काय साहू, मला हे कळेना, तुझ्याशी जुळेना, खरे मैत्र माझे, खरी प्रीत माझी, सुनेत्रा… किती सोसला मी, तुझा हा दुरावा, तरी का वळेना, तुझ्याशी जुळेना, खरे मैत्र माझे, खरी प्रीत माझी, सुनेत्रा…. जरी पावसाचा टिपुस ना मिळाला, उन्हाळ्यात तगले, तुझ्या आठवांना जपोनीच फुलले, किती यत्न्य केले जगाया… निळ्या उष्ण झोतात न्हाले…

देऊन टाकले मी सामान राहिलेले माझे मला पुरे हे ताबाण राहिलेले मी बोलले तुला जे होते जरी पुरेसे उरलेत कागदी हे वाग्बाण राहिलेले मज वेड गझल लावी अन भावनेत भिजवी भरते अता सुखाने ते पान राहिलेले माझ्यासवे रहा रे मम वेग पाहण्या तू धुंदीत काम करण्या बेभान राहिलेले जिन मंदिरी पहाटे निर्वाण कांड पाहू करण्यास…

वेताळ वाडी पाताळ माडी वेताळ वाडी आभाळ माडी सोन्यात भारी लेण्यास बांधू वेताळ वाडीचा काळ माडी बोलून होता मौनात सांडे वेताळ वाडी वाचाळ माडी तोंडास काळे फासून नाचे वेताळ वाडी नाठाळ माडी वेल्हाळ गोष्टी खोट्याच सांगे वेताळ वाडी पाल्हाळ माडी येण्यास सोटे बाहेर सारे वेताळ वाडीला जाळ माडी राखेतुनी घे आता भरारी वेताळ वाडीचा माळ…

जपण्यास मी काही फुले बहरात त्यांच्या नाचले ओलावण्या दाही दिशा मखरात त्यांच्या नाचले वाचाळता होती खरी जाणून तेव्हा थांबले मौनातल्या ओठांवरी अधरात त्यांच्या नाचले रानातल्या मातीत मी पेरून काही पाहिले होते जरी खेडे भले शहरात त्यांच्या नाचले माझेच होते काव्य ते पण का अशी भांबावले मुखपृष्ठ होते कैक पदरी कव्हरात त्यांच्या नाचले अवघड जरी वेळा…

गळे उदासी नको नकोशी फुलून आली खरी असोशी जळात लाटा नभास भिडती विराट ओशन उडेल जोशी हटेल कचरा नकोनकोसा बनून हिरवी खुलेल मोशी हृदय नव्याने भरेल पुन्हा कळ्या फुलांसम फळास सोशी घडेल आता फुला हवे ते पुन्हा किडा तो रमेल कोशी अक्षर गण वृत्त – मात्रा- १६ लगावली-लगालगागा/लगालगागा/

खास मी आहेच इतुकी खास मी केले तुलाही सावली इतुकेच सुंदर भास मी केले तुलाही मी फुलांचा मंद परिमल रास तू रचिली जयांची उधळुनी ती वारियाने श्वास मी केले तुलाही पळभरीही ना ठरे तू माझिया मिसऱ्यात शेरी पण तरी जमवून क्षणक्षण तास मी केले तुलाही धबधब्याचे नीर जणु तू कोसळे वेगे फुसांडे पाच मम जुळवून…