अंतरीचा सोनचाफा तू तया पाहून घे सौरभाला लूट त्याच्या कुंतली माळून घे कुंतलांना सांग कुरळ्या वारियावर लहरण्या मोकळे होऊन त्यासम मस्त तू गाऊन घे नीर शीतल साठलेले लिंब हो काठावरी चंद्रकिरणांच्या सरींनी चिंब तू न्हाऊन घे सोडुनी पाण्यात पाया बैस तेथे क्षणभरी विसरलेल्या पैंजणांना तू पुन्हा बांधून घे बिंब तव पाण्यात सुंदर पाहुनी आश्चर्य का…

सकाळी दुपारी लिहावी गझल तिन्हीसांज होता स्मरावी गझल गझल रडव रडवी कधी गाउनी हझल मग लिहावी पुसावी गझल रदीफास टाळे गझल जेधवा म्हणे काफिया मग हरावी गझल पहाटे प्रभाती सकाळी सजल दवाने उन्हाने नहावी गझल लहर वारियाची अधर चुंबिता मिटावी फुलावी झुलावी गझल नयन कारण व्हावी तनू कापरी तिच्या कंपनांनी टिपावी गझल झरझरा खिरे ज्ञान…

तुझ्याचसाठी अजूनही मी जुन्या स्मृतींच्या उन्हात आहे झरे इथे लेखणी सुवासिक नव्या सुरांनी वहात आहे कधी न कळले तुला जरी हे तुझ्यात गाणे सदैव माझे तुडुंब भरले हृदय जलाने तुझीच प्रतिमा तयात आहे खरेच मी सावरेन आता पुन्हा पुन्हा मी पडेन जेव्हा तुझीच काठी असेल हाती तिच्याचसाठी घरात आहे नको कुठे मज नभात शोधू तुझ्यात…

हाय मी वेडी कितीरे समजले वेडा तुला मस्त तू मैफल गझलची समजले मेळा तुला खात जाशी गोड सारे आवडीने आजही जो दिला पेढा तुला मी वाटला पेठा तुला मी फिदा होतेच तुजवर कालही अन आजही कान भरण्या ते टपोनी समजले केव्हा तुला द्यायचा होता तयांना धवल तुज शेला जरी मी दिलेला जर्द हळदी शोभतो फेटा…