फुला-पाखरांचे थवे गात आले मनाचे गुलाबी गडद पान झाले पुन्हा झिंग येण्या तशी जांभळी ती हळदुली उन्हाने भरूयात प्याले पुरा-वादळाच्या तडाख्यात काळ्या लव्हाळीपरी तृण झुकूदेत भाले झरा पीतवर्णी प्रभाती झळाळे दिशांचे फिकुटले वसन हे उडाले मृदुल पाकळ्यांवर दवाचा फुलोरा जसे कर्पुरांचे निळे दीप झाले दुपट्ट्यात हिरव्या हसे मुग्ध चाफा सुगंधात ओल्या मयुर चिंब न्हाले थिटी…

किती किती मी आहे सुंदर माझ्यासाठी गाते अंबर माझा अभिनय माझी काया हृदयी रुजवी सत प्रेमांकुर जीवांच्या कल्याणासाठी वेड्यासम हा माझा संगर क्षमा करा मज प्रिय बंधूंनो तुमच्यासाठी फोडिन कंकर तुमची पूजा हृदयापासुन नका ढळू चालीने मंथर मुग्ध फुलांचे भाव निरागस टिपते हे रुणझुणते झुंबर काळिज माझे सदा दक्ष हे जिनानुयांचे जपण्या अंतर प्रेमच मम…

बेधुंद होउनी तू हा माळ सोनचाफा हृदयात तव मनीचा सांभाळ सोनचाफा अलवार भावनांनी तलवार देह होता प्रसवेल गीत रमणी ओढाळ सोनचाफा आहेच सुंदरी मी वेडात बोलता मी काढेल खोड पुन्हा नाठाळ सोनचाफा काढू नकोस अर्का टिकवून ठेव रंगा जाळीतुनी धुक्याच्या तू गाळ सोनचाफा झोपून मस्त रात्री झाले पुन्हा तवाने पडते मजेमजेने हे बाळ सोनचाफा वृत्त-…

गरगरूदे जग जगाचा आस धर तू भिरभिरू दे मन मनाचा फास धर तू चाबरे हे लोक सारे शांत झाले बावर्यांचा कान आता खास धर तू आवरे मी गडबडीने पण तरीही ‘छान दिसते’  ही तिची बकवास धर तू माफ करतिल  सर्व गुरुजन ज्या क्षणी मज त्या तिथीला खाउनी उपवास धर तू त्या दिशीका वाटले तिज तरकले…

अता मी लिहावे अता मी पुसावे फिरूनी कुरूपा अचुक मी टिपावे खऱ्या पावसाला असा जोर येता पुन्हा प्रेमस्मरणी मजेने रमावे धरा चिंब झाली झरा वाहतो हा तयातील पाणी मनी साठवावे निळे मेघ आता किती कृष्ण झाले तयांसारखे मी अता मुक्त व्हावे अशी ये समोरी मला सत्य म्हणते कधीची उभी मी तया ते कळावे नदी आटलेली…

जांभई येतसे झोपना बाळही झोपले झोपना हे धुणे साठले रोजचे फक्त मी धूतसे झोपना त्रासका हा तुझा आजही पाहुणे यायचे झोपना कोठली गोष्ट मी सांगुरे चांदणे लोपले झोपना गीत तू गा सखे गोडसे चंद्रिका सांगते झोपना वृत्त – गा ल गा, गा ल गा, गा ल गा.