कवितेसाठी कारण मजला सकाळ सुंदर आहे गझलेसाठी सुंदर कारण मनात मंदिर आहे काव्यसंपदा माझी मजला निळसर अंबर आहे किणकिणणारे घरात माझ्या झुलते झुंबर आहे एक जादुई माझ्यापाशी वजनी कंकर आहे गझलियतीचा त्यात टाकला मी रे मंतर आहे खेळायाला उड्या मारुनी डेपो टिंबर आहे पटांगणावर बूच फुलांनी सजला डंपर आहे गझलेमध्ये मक्ता लिहिणे हा नच संगर…

मन शीतल कर चिंब भिजाया शुष्क भावना तपून अश्रू पिंडी झाल्या रुक्ष भावना दुबळे मन जर होते हळवे वात्सल्याने देत सावली व्यक्त करतसे वृक्ष भावना शुद्ध अशुद्धाची चर्चा बस गडगडणारी धवल घनांना सजल बनवती कृष्ण भावना किती जागुनी गस्त घालशिल स्वतः स्वतःवर नीज सुखाची येण्या पांघर सुस्त भावना गझलेमधला गळेल पारा वृत्त फोडुनी साच्यामध्ये ठोकशील…

कडवट होता जरी गझल गुरु संवेदनशिल तरी गझल गुरु काय लिहावे शिकवुन गेला साहित्यातिल हरी गझल गुरु मातीमधुनी घडे घडवुनी गेला अपुल्या घरी गझल गुरु गझल पाहुनी कळ्याफुलांची झरे सरीवर सरी गझल गुरु म्हणे मला तो लिही ग मक्ता तूच खरोखर खरी गझल गुरु मौन असूनी खूप बोलका शब्दकोश तो वरी गझल गुरु काय लिहू…

सालांमध्ये साल पावले वीसएकविस साल मला सरोवरे मी कैक पाहिली पहायचे पण दाल मला सदैव गाठी बसती तुटती नाजुक तंतू ताणून ग हलके हलके सोडव गुंता म्हणते आंतरजाल मला धवलगान वर्णांचा ऐवज मोक्षाचा सोपान खरा दिडदा दिडदा बोल सांडती रंगांनी प्रक्षाल मला जुनाच मुखडा नवा अंतरा म्हणता म्हणता सां सां ध प भूपाळीचे स्वर भक्तीमय…

कुदळ फावडे नांगरधारी शेतकरी हिरवे सोने कसून तारी शेतकरी प्राणपणाने जवान लढती देशाचे घास मुखीचा त्यांना चारी शेतकरी रोखठोक द्या हिशेब अमुच्या रक्ताचा म्हणतो आहे नको उधारी शेतकरी स्वार्थांधांच्या देता हाती न्यायतुला तोलायाला पडेल भारी शेतकरी शिवार फुलवित करण्या भक्ती मातीची दिल्लीच्या जातो दरबारी शेतकरी रेशनचे तांदूळ मिळाया अजूनही स्वस्त दुकानी करतो वारी शेतकरी सारा…