गझल मीच मानिनी तेज वीज दामिनी कंठ हार तन्मणी मी सतार श्रावणी गा ल गा ल गा ल गा वृत्त हे सुकामिनी दीर्घ र्हस्व अक्षरे लग क्रमास जाणुनी हीच ती लगावली मी दिली लगावुनी गात गात मस्त मी लिहित जाय गुंगुनी घे गुलाबजाम हा साखरेत घोळुनी वॄत्त – सुकामिनी (अक्षरगणवॄत्त) लगावलीः गालगाल गालगा मात्राः २१२१…

लिहिते गझल जिथे मी वाजे नुपूर तेथे कोणीतरी लपोनी येते जरूर तेथे तव नाव झाकता मी हसतोच शेर गाली मग ओळ ओळ माझी लाजून चूर तेथे पाऊस लेखणीच्या डोळ्यांमधून झरता भिजवून चिंब गात्रे नाचे मयूर तेथे शब्दांस वाकवे मी मज शब्द नाचवीती कोणीच ना उरे मग हांजी हुजूर तेथे तू लाख टाळशी पण मक्त्यात मीच…

भांडू नये कुणाशी कळते तरी न वळते भांडायला न कोणी तेव्हा स्वतःस पिळते सारेच गोडबोले कंटाळले पुरी मी भांडायला अताशा कोणी कसे न मिळते? स्पर्धाच घेउयाका भांडायची कुणाशी टिकणार मीच खमकी ना मी मधून पळते भांडायचे कशाला कोणी म्हणू नये रे त्याची मजा लुटे जो त्यालाच फक्त कळते मनसोक्त दाद देते कद्रूपणा न करते जो…

माझ्यावरी फिदा ही माझी गझल दिवाणी ती तोलते मलाही आहे किती शहाणी मी पाझरे अताशा हलक्याच चाहुलीने हृदयात अमृताच्या आहेत कैक खाणी दचकून जाग आता मजला कधी न येते असते सदैव जागी माझ्यात एक राणी अफवाच पेरती ते त्यांचेच पीक घेती असली पिके विकाया लिहितात ते कहाणी माझी-तुझ्यातली ही प्रीतीच तारणारी गोष्टीतुनी खळाळे मम प्रेमरूप…